Σταμάτα το χέρι μου πριν βρει το πρόσωπό σου, πριν σε σημαδέψει το μελάνι και δεν μπορέσεις να δεις ψυχή. Έχω απαρνηθεί τον κόσμο μου χιλιάδες φορές για μια ματιά και ας ήταν ψεύτικη, αλλά όχι τώρα. Νιώθω τα βλέφαρά μου βαριά, αλλά στο ορκίζομαι δεν έχει τρέξει δάκρυ, μπορεί να φταίνε τα χρόνια που έχουν περάσει και οι τόσες στιγμές που πέρασαν μπροστά τους και ήταν πάντα κλειστά. Αδυνατώ να μιλήσω, μόνο να φωνάξω και να διώξω την φυγή μου. Σταμάτησέ με τώρα, που ακόμη δεν υπάρχω, που δεν μπορώ να αναπνεύσω από όνειρα.

Κάνω το τελευταίο μου τσιγάρο και φεύγω για την συνέχεια της εικόνας που έχω στα μάτια σε ονείρου δρόμο. Σου έχω πει πως δεν καπνίζω και ούτε πρόκειται, αλλά άφιλτρο στα χείλη. Eισπνέω καπνό και αναπνέω που νιώθω την ανάσα καημός να γίνεται και να ξεφυσά πιο δυνατά η ψυχή, όλα να τρέξουν πιο μακρυά. Δεν περιμένεις κανείς να σε νιώσει, γιατί όλα είναι περιγραφές ποτέ το ίδιο, αυτούσιο. Μην με περιμένεις, γύρε και ξάπλωσε , υποσχέσεις δεν μπορώ να κρατήσω απόψε!

Μια συγνώμη, ένα ευχαριστήριο υπόμνημα και η μοναξιά δεν ξέρεις πως σε ξεγέλασε και φάνηκε στο μονοπάτι σου, δίχως να συστηθεί. Την ξέρεις είπε, προφασίστηκε μια δικαιολογία και θα σου πει πως δεν την πουλάς για τα καπρίτσια της στιγμής και της μοίρας. Θα κυλίσεις πάλι σε βούρκο; σε αυτό που δεν θες; σε αυτό που δεν επιζητείς; σε όνειρα και σκέψεις, μέσα στην ψυχή σου που δεν λυτρώνεται με το πέρασμα των χρόνων, γιατί για σένα ο χρόνος δεν περνά, πάντα σκοτάδι, πάντα ουρανός, πάντα ένα φεγγάρι να σε στοιχειώνει. Πίστεψες σε μια ψευδαίσθηση, σε μια αντανάκλαση φωτός και έπαψες τα χρώματα να διακρίνεις. Θα ευχόσουν η ψυχή σου να ήταν τυφλή και ας μην αντίκριζες ποτέ καρδιά.

Μου είπαν πως δεν χωρώ σε ουρανό, πως η αγκαλιά του είναι μικρή, πως τα αστέρια είναι δώρα για μένα, όχι να βρίσκομαι εγώ εκεί. Κοιτάς και χαζεύεις έναν κόσμο που ζει και αναπνέει και εσύ είσαι απόμακρα από όλα, γιατί έτσι θα έπρεπε να είναι. Κάποιος πρέπει να παρατηρεί, κάποιος να καταγράφει και να αραδιάζει χαζομάρες ξημερώματα σε χαρτί για να έχεις να πιστεύεις. Μια ζωγραφιά ο ουρανός και άλλη λέξη δεν μπορείς να σκεφτείς, όταν όλα μοιάζουν θαμπά από δάκρυα και θαρρείς πως τα χρώματα χάνονται και αποκαλύπτεται ασπρόμαυρος καμβάς. Θα σου πουν πολλά, αλλά η αγκαλιά μου στην ψυχή σου όσα μερόνυχτα κι αν περνούν. Ένα όνειρο δες και μίλα μου για αυτό το χάραμα, ένα φιλί δώσε και πες μου πως ένιωσες το δειλινό.

Σπάνια θα με βρεις να σου μιλώ για την ζωή μου, για τα άτομα που με "στοιχειώνουν" (με την καλή έννοια) για τους φίλους μου, σπάνιες οι στιγμές που με πλημμυρίζει τόση χαρά όταν όλα δείχνουν μάταια και δύσκολα και έχεις δίπλα σου άτομα που δίχως σκέψη θα έκανες τα πάντα, γιατί είναι φίλοι σου, είναι οι άνθρωποί σου, δικοί σου, δίχως συμβόλαια, δίχως διακανονισμούς, τύψεις, ενοχές, συμφέροντα. Φίλος σου είναι το άτομο που θα σε χαλαρώσει, θα πάρει έννοιες, αν και θα τις μοιραστείς μαζί του, αν και θα πληθύνουν στο μυαλό σου, αλλά χάνονται με την παρουσία του. Ένα τηλεφώνημα , η αιτία για όλο αυτό, μια βόλτα αναπάντεχη όπως τότε, άμμος στα παπούτσια σου, στα πόδια σου αν και έχεις γυρίσει από την παραλία. Εμπιστοσύνη, χαμόγελο στα χείλη, που βλέπεις να "μεγαλώνουν" και να είναι ένα βήμα πριν τα όνειρά τους. Θα δάκρυζες για την ευτυχία τους για να έχουν πάντα ένα γλυκό δειλινό στον νου και στην καρδιά. Θυμήθηκα το ίδιο σκηνικό, γιατί η ανάγκη είναι πάντα η ίδια και συμβαίνει, συναντιόνται οι σκέψεις και οι ανησυχίες και πας βόλτα με φίλο σε ακτή, να περπατήσεις , να κάτσεις σε πέτρινο πάγκο και να μιλήσεις, να ακούσεις, να νιώσεις τον αέρα και να γυρίσεις μόνο το βλέμμα σου για το ηλιοβασίλεμα. Πατάς στα ίδια χνάρια, στα ίδια σημάδια, γιατί τα αναγνωρίζεις! Να περάσω να πάμε μια βόλτα; όπως ξέρεις και όπως γνωρίζω, δίχως τάλιρο στην τσέπη!

υγ: http://okosmostouoneirou.blogspot.com/2007/06/blog-post_19.html

Περνούν οι μέρες και με ρωτάς γιατί δεν γράφω, στιχάκια γιατί δεν σου αραδιάζω, να έχεις κάτι να κοιτάς και να ονειροπολείς για όσα θα ήθελες και δεν έρχονται στην αγκαλιά σου. Θα σου απαντήσω σε γράμμα κι ας είμαστε πάντα μαζί, μερόνυχτα, να συζητάμε για πίκρες και αγάπες. Θα σου ζητήσω χορό και θα αρνηθείς για χατίρι εγωισμού και θα προτιμήσεις μόνη να στέκομαι σε τραπέζι αδειανό. Περνά ο καιρός και ακόμη χειμωνιάτικα φοράς, θα δικαιολογηθείς "ψύχρα" και μακρυά θα μείνεις για όσο διαρκεί το καλοκαίρι. Αντέχεις, γιατί τα τραγούδια δεν τελειώνουν ποτέ, έταξες!

Αστέρι, φως μου είσαι, λάμψη σε σκοτάδι κι ας έχω τα μάτια κλειστά, φωτεινά αισθάνομαι το γύρω μου κι ας έχω σκοτεινά στην ψυχή. Ένας ολόκληρος ουρανός η σκέψη σου και που να πρωτοτρέξω, να σε γευτώ, να σε αφουγκραστώ! ώρες ως το χάραμα κοιτάζω ψηλά, σταθερό το βλέμμα σε ένα άστρο, μην το χάσω από ματιά καρδιάς. Ήλιος, φως μου είσαι και ξεχωρίζω τα χρώματά σου.

Δυο μάτια θαμπά και αρνούμαι να χαμηλώσω το βλέμμα, γιατί θα τρέξουν δάκρυα μέσα στην αγκαλιά σου. Ανοίγεις παράθυρο, αέρας να στεγνώσει τις σκέψεις και να προχωρήσεις να φύγεις, να ξεφύγεις. Αλλαγή τραγουδιού, γιατί μπορεί αυτό να φταίει που σε μπερδεύει ετούτη την στιγμή. Μάτια φευγάτα όσο κι αν προσπαθούν εικόνες να μην φέρνουν ενώπιόν τους. Φταίει κάτι; ουδείς, η ψυχή σου παραπονιέται και εσύ κάθεσαι και τις κάνεις τα χαΐρια; βρες της μια αγκαλιά, δημιούργησέ την και άστην, θα κοπάσει, κάπως θα ξεχαστεί, έστω για την επόμενη στροφή!

Καφέ στον "ερωτικό"και συνειρμικά η σκέψη πάει σε πράγματα που προσδιορίζουν τον έρωτα. Ένα αγγελάκι με φτερά, αθώο και πονηρό συνάμα, που θέλει εσκεμμένα δυο άτομα να φέρει κοντά,έστω σε σκέψη. Εισβάλλεις σε ένα ήσυχο μέρος, κανείς, οι μόνοι για καφέ, πόσα προδίδει, ένας τοίχος απέναντί μου,γεμάτος στιχάκια. Φράσεις διαβάζω "πως γίνεται χάνοντας εσένα,βρήκα τον εαυτό μου..." και σε όλα ένα παράπονο, απογοήτευση, μοναξιά. Ένας ερωτικός τοίχος, καημού και αλήθειας. Έρωτας, λύτρωση ή μια παραίσθηση; μια ρουφηξιά το καϊμάκι και γλυκό δεν ζητάς. Στον έρωτα τελικά νιώθεις τα πιο πολλά, αλλά σου μένει το μαράζι,γιατί το πιο έντονο ,είναι η απουσία!

Μέσα από τα πάθη σου Χριστέ, τα πάθη μου να κάψω, λύτρωση να βρω στις σκέψεις και καρδιά να εναποθέσω πλάι σου σε ανάσταση ψυχής. Μύρα σε έραναν για τα δάκρυα που έτρεξαν από τα μάτια Σου, για την μέγιστη θυσία, θάνατο δεν φοβήθηκες, όσο την προδοσία των ανθρώπων. Με άνθη σε σκέπασαν για τα ραπίσματα στο σώμα Σου και τα δέχτηκες όλα για να μπεις στον άδη για την ανάσταση όλων μας. Στα μάτια πως να σε κοιτάξω; ταπεινός για να σε προσκυνήσω, μόνο γονατιστός, να με συγχωρέσεις. Εβασανήσθει κι όμως στην αγκάλη σου όλους μας καλείς. Ύψιστε, αναβιώνουμε την Ανάστασή Σου για να πιστέψουμε, να μην ξεχνάμε, να αναπνέουμε, να ελπίζουμε, ακόμη και μετά το τέλος, Εσύ!

υγ: Εύχομαι Καλή Ανάσταση σε όλους μας!