Καληνύχτες

Η νύχτα αποσυνδεόταν. Απομακρύνθηκε το φεγγάρι, έφτασε στο πιο ψηλό σημείο του ουρανού και τα χείλη σου έχαναν την υγρασία από το φιλί του. Πίσω στα όνειρά σου ένας μικρός χαμός. Περαστικοί και σκηνικά που μπερδεύουν την σκέψη σου, λίγο πριν το χάραμα.
Σκέφτεσαι τι μορφή παίρνει ένα χάδι, πως να ζωγραφίσεις το βλέμμα του κι ας έχεις χάσει την ροή του χρόνου. Ο καλύτερός σου φίλος είναι ο μορφέας και κάνα δυο τσιράκια του, που γεμίζουν το κενό στην αναμονή.
Δεν ξεχνάς, δεν θα άφηνες κάτι ή κάποιον να σε βγάλει από την ρότα σου. Θα γύρεις στην μεριά του και θα τραβήξεις την πένα σου, να γράψει στην πλάτη του ένα σύμβολο.
Τα αστέρια μοιάζουν να απασφαλίζουν την σιωπή και να την οδηγούν δυο τρία τετράγωνα πιο πέρα, εκεί όπου η ματιά σου σταματά και παίρνει την απόφαση να κλείσει την θέα στου μυαλού τα τερτίπια.
Από πράγματα που ανήκουν αλλού δεν θα ζητήσεις, μονάχα από την ψυχή που αράζει μαζί σου.