Δίχως εξήγηση

Η ψυχή δεν περίμενε, βάδιζε εμπρός μονάχη. Δεν σκεφτόταν την ύλη μα την εικόνα της μορφής σου. Δυο χείλη, μια ματιά, μια στιγμή, "μια στιγμή", ψιθύριζε και το δάκρυ κυλούσε πιο μπροστά και από την ίδια για να της ανοίξει τον δρόμο από τα φύλλα.
Λες ο ουρανός να σκέφτεται; να νοιάζεται που σε παίρνει μακρυά μου; που αφήνω την καρδιά να χτυπάει πιο αργά για να έχω τον χρόνο να σε κρατώ στην σκέψη μου;
Η ψυχή δεν περιμένει να δει αν κάποιος έρχεται, αν πονά η κραυγή ή η σιωπή που αφήνει πίσω της, σαν πει να βρει δειλινό και να κρυφτεί μαζί με τον ήλιο.
Το μονόπρακτο ακουγόταν μέχρι το διπλανό παγκάκι, που είχε και αυτό επάνω του ακουμπισμένα δυο τριαντάφυλλα, ένα βλέμμα για μια στιγμή και δυο χείλη που έλεγαν μόνο μια λέξη " γιατί!".