Άν

Δυο λόγια να σου πω, δυο κουβέντες που μόνο εσύ θα καταλάβεις. Είσαι ο άνθρωπός μου, κι ας μην με ξέρεις τόσο καλά, όσο νομίζεις, πως με κατέχεις. Σε θέλω, θα σε θέλει η ψυχή, εγώ δηλώνω αμέτοχη και υπάκουη στην έλξη της.
Τίποτα δεν θα έχει σημασία, τίποτα δεν θα είναι αρκετό για να καθησυχάσει το μυαλό, όσο η παρουσία σου δίπλα στο παγκάκι.
Ξέρεις, δεν μοιάζουμε, δεν νοιαζόμαστε το ίδιο, μα αν δεν υπάρχει το χάδι δεν ανασάνουμε.
Το πιο βαθύ σκοτάδι μαζί και θα υπήρχε παλμός που θα έφτανε στην άκρη της φυγής και θα έμενε εκεί να προσπαθεί να νιώσει τον κόσμο να τρέχει, δίχως να νοσταλγεί τους αιώνες που δεν ζούσε.

Προσμονή

Η ψυχή σου με τι καταπιάνεται; σου αρέσει να ξεχνιέσαι, να περπατάς στα ουράνια; να δέχεσαι όλα όσα έρχονται, όπως έρχονται ή να επιζητείς το διαφορετικό, της υπόστασής σου το νόημα;
Αιτίες έχω να σου πω πολλές, γιατί ήρθα και σε βρήκα, αλλά δεν θέλω να φλυαρήσω. Δίπλα σου να κάτσω επιτρέπεται; πρέπει να κάνω αίτηση; και αν ναι, μετά από πόσους αιώνες θα εγκριθεί;;
Η ματιά σου που έχει πιαστεί; σου αρέσουν τα χρώματα ή οι μορφές; ξέρεις να μου πεις κάποια ιστορία, δικιά σου κατά προτίμηση και ας μην μοιάζει με αληθινή, εγώ θα την ακούσω με προσοχή, δίχως να βγάζω συμπεράσματα ή συναίσθημα. 
Τι προτιμάς; δεν σε ξέρω, μα εδώ με έφερε η στιγμή και η προσμονή.