Μαύρο ρόδο

Μαύρο μου ρόδο , από τα δάκρυα ανθισμένο, σε κρατώ στα χέρια μου ξέροντας πως έχεις μαραθεί. Τα πέταλά σου δίνουν χρώμα στο ρούχο μου. Μπρος σε φως σε αφήνω, την μορφή σου να πάρει η ματιά και να μην κοιτάξει από χαραμάδες. Θα σταθείς εκεί για καιρό, θα απορροφήσεις τους κραδασμούς και θα ανταμώσεις του ονείρου την άκρη σαν πεις πως νανούρισμα άκουσες.

Δεν σε αγάπησε. Υπήρξες παρούσα για να σκεπάσεις τα κενά, ενώ εκείνα υπήρχαν πάντα. Το δάκρυ αργοκυλά, σκέφτεται και εκείνο που φεύγει.
Εκείνος πήρε ανάσα, εσύ; καημό;
πες,μίλα, γιατί βουβά πορεύεσαι; μην ξαναπιστέψεις. Μην υπάρξεις εκεί,ποτέ.
Ό,τι ένιωσα , γιατί δεν το είδα;

Μην φοβάσαι, δεν θα σε ακουμπήσω, κουράγιο δεν έχω να σε φτάσω και να σε κάνω δικό μου. Δεν ξέρω, δεν γνωρίζω τον σωτήρα μου, αν η ψυχή μου χάνεται. Κανείς δεν θέλει να είναι μόνος, αλλά πόσα ακόμα να πράξω;
Δεν ζήτησα την βροχή, αλλά μόνο εκείνη μπορεί να με νιώσει.

Δυο στάλες βροχής έφεραν την μυρωδιά της εικόνας που αγαπώ. Αφημένες οι αισθήσεις μου , ταξίδεψαν δίχως εμένα. Δεν γνωρίζω να σου πω τι ένιωσαν, πια δεν τις κατέχω.
Στέγνωσαν απλά στα χείλη μου, μόλις έκλεισα τα μάτια μου.

Καλωσόρισμα

Ξανακάθησα στο σκαλοπάτι, δεν σκέφτομαι τίποτα. Το κενό δεν φοβάται να φανεί και να κλεψει το καλωσόρισμα. Κάπου να ξεχαστεί η ψυχή μου για όσα πιστεύει πως πρέπει να υπάρχουν και για εκείνην. Ευχή απόψε δεν θα κάνω, δεν θέλω να ακούσω παραμιλητό , αλλά την φωνή του φεγγαριού.

Καθρέφτης το νερό στα χέρια μου , ξέχασα τι το ήθελα. Η ζωή προχωρά και πόσα φέρνει η κάθε ανάσα σε τρομάζει. Κλείνω τα μάτια για το επόμενο κλίκ, την επόμενη εικόνα, για την ψυχή μου.
Θέλω απλώς να τρέξω πιο πέρα από μένα!

Χαράζω την πορεία καθώς πέφτω από το σύννεφό μου για να περπατήσω, στο δρομάκι που ακολουθεί το μονοπάτι της ακτής. Δρόσισε η σκέψη μου,η ψυχή μου κοίταξε στο πέραν της νύχτας και είδε τα χιλιάδες λαμπιόνια του ουρανού. Όσο ψηλά και αν κατοικείς , από αυτό το σημείο μπορείς να χαζέψεις το σχήμα τους.

Πονάω , πεθαίνω το βράδυ σαν έρχεται, γιατί η ψυχή μου πλημμυρίζει από αισθήματα, που καλύπτει η μέρα. Μου λείπει , όσο δεν μπορώ να αντέξω. Η ζωή πως μπορεί και είναι τόσο άδικη; δεν ζήτησα ποτέ κάτι άλλο, από υγεία και αγάπη.
Είναι αδυναμία, να πιστεύεις στο όνειρο, να προσμένεις και να βλέπεις πως η τύχη σου κλείνει την πόρτα σε αυτό που σε γαληνεύει, σε αυτό που σου φέρνει μετά από τόσα δύσκολα.
Όλοι θα πουν ο χρόνος... μα ο χρόνος δεν πέρναγε πριν και περίμενες αυτό το χαμόγελο;
Τα μάτια μου θα φυλάνε υγρά κάθε βράδυ!

Σκόρπισαν τα όνειρα ή τα έδιωξα μακρυά; τόσα ήθελα στην ζωή και νιώθω εγκλωβισμένος στο σήμερα. Το μέλλον θέλω να κοιτάξω κατάματα και να πιστέψω σε αυτό , αλλά την ψυχή μου δεν μπορώ να πείσω να σταθεί δίπλα μου. Κάνω όσα μπορώ για να πιστέψω πως δεν αξίζω τίποτα, πως μου ταιριάζει η μοναξιά , αλλά άγγελέ μου την συμπόνοια σου καρτερώ. Πως θα αντέξω στο σκοτάδι και θα πάρω ανάσα πραγματική στο επόμενο φεγγάρι.
Κλείνω τα μάτια και θαρρώ πως ο μορφέας δεν είναι ψεύτης, όσα μου έταξε θα φέρει στην λιαχτίδα ενός χαμόγελου που θα μπορέσω να κρατήσω δίπλα μου, γιατί θα είναι κομμάτι του εαυτού μου.