Πονάω , πεθαίνω το βράδυ σαν έρχεται, γιατί η ψυχή μου πλημμυρίζει από αισθήματα, που καλύπτει η μέρα. Μου λείπει , όσο δεν μπορώ να αντέξω. Η ζωή πως μπορεί και είναι τόσο άδικη; δεν ζήτησα ποτέ κάτι άλλο, από υγεία και αγάπη.
Είναι αδυναμία, να πιστεύεις στο όνειρο, να προσμένεις και να βλέπεις πως η τύχη σου κλείνει την πόρτα σε αυτό που σε γαληνεύει, σε αυτό που σου φέρνει μετά από τόσα δύσκολα.
Όλοι θα πουν ο χρόνος... μα ο χρόνος δεν πέρναγε πριν και περίμενες αυτό το χαμόγελο;
Τα μάτια μου θα φυλάνε υγρά κάθε βράδυ!