Τρίτη 8 Ιουλίου 2008

Χαζεύει η ματιά στην μορφή της ακτής , στην αύρα της εικόνας σου και πιο πίσω κάνει να τα δει όλα. Σιωπηλός ο ήχος από το αεράκι σε παρασέρνει όλο και πιο πολύ και αφήνεις δάκρυα να κυλήσουν και να αγγίξουν την αλμύρα. Χώνεις τα πόδια στην άμμο να ζεσταθείς , να σκεπαστείς, γιατί οι αγκαλιές δεν φτάνουν ως εκεί. Περιμένοντας το καραβάκι της γραμμής να σε φέρει πίσω σε κάτι διαφορετικό.

5 σχόλια:

ΠΡΑΣΙΝΗ ΚΛΩΣΤΗ ΔΕΜΕΝΗ είπε...

πολύ όμορφο...

lakis είπε...

Το καραβάκι κάποιες φορές έρχεται, τις περισσότερες όχι. Πρέπει να ψάξεις εσύ για να το βρεις

Εvgenia Tr είπε...

:)

αν είναι να ρθει , θα ρθει....

iLiAs είπε...

..και να μην έρθει αυτό, θα περάσει το επόμενο :)

faraona είπε...

Ειθε το καραβακι να ειναι αναλαφρο και να σε φερει σε κατι λαμπερο ...

και ηρεμο!

α φιλια μου