Χαζεύει η ματιά στην μορφή της ακτής , στην αύρα της εικόνας σου και πιο πίσω κάνει να τα δει όλα. Σιωπηλός ο ήχος από το αεράκι σε παρασέρνει όλο και πιο πολύ και αφήνεις δάκρυα να κυλήσουν και να αγγίξουν την αλμύρα. Χώνεις τα πόδια στην άμμο να ζεσταθείς , να σκεπαστείς, γιατί οι αγκαλιές δεν φτάνουν ως εκεί. Περιμένοντας το καραβάκι της γραμμής να σε φέρει πίσω σε κάτι διαφορετικό.
Τρίτη 8 Ιουλίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
5 σχόλια:
πολύ όμορφο...
Το καραβάκι κάποιες φορές έρχεται, τις περισσότερες όχι. Πρέπει να ψάξεις εσύ για να το βρεις
:)
αν είναι να ρθει , θα ρθει....
..και να μην έρθει αυτό, θα περάσει το επόμενο :)
Ειθε το καραβακι να ειναι αναλαφρο και να σε φερει σε κατι λαμπερο ...
και ηρεμο!
α φιλια μου
Δημοσίευση σχολίου