Θα ήθελα να γράφω για ώρες , ατελείωτες , χαμένη στις σκέψεις μου που θέλουν να καταλάβουν χώρο, να πάρουν μορφή στα μάτια μου και να υπάρξουν για αιώνες στο χαρτί. Ίσως από ανάγκη για όσα δεν συμβαίνουν, για όσα κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει για τον εαυτό του, για όσα κρύβονται σε υποσυνείδητα, σε όνειρα και σε εφιάλτες τα βράδια.
Σιωπή υπάρχει πάντα, σε ένα άπειρο ουρανό, γιατί να μην συμβαίνει και σε σένα, μέρος του είσαι, το πιο μικρό, το πιο ταπεινό. Πορεία χαράζεις, σου χάραξε η συγκυρία της μοίρας και πορεύεσαι αθόρυβα για πάντα ως την εικόνα της supernova.

Τόσα φιλιά γεμίζουν το δωμάτιο, χώρια οι ανάσες που ήσυχα κοιμούνται στο προσκεφάλι. Ζωγραφιές σε ξύλο, σιωπές θολές και την ψυχή τάζεις στην στιγμή που ζει , σαν τα μάτια κλείνει και θαρρεί πως θαύμα γίνεται και δεν υπάρχει τέλος. Αφελής σε ό,τι κι αν δεις , θα ρωτήσεις σε τι πιστεύεις σε Θεό ή φεγγάρι σε ματιές ή θυσίες.

Έπαψα να ακούω μουσικές τα βράδια, να ξενυχτώ με σκέψεις και να ταξιδεύω δίχως προορισμό. Σταμάτησα στο παρελθόν σε εικόνες που πληγές έχουν αφήσει και είδα την πραγματικότητα. Όνειρα θολά , απόμακρα, κλωστές που σπάνε , αναπνοές που χάνονται. Ο αέρας φέρνει φύλλα , σκόνη, ποτέ τίποτα δεν μένει , δεν είναι για να μείνει , όλα κινούνται.
Έπαψα να φιλώ ελπίδες και ο μορφέας χάρηκε που ξέρει πια πως μόνο στα μονοπάτια του θα βαδίζω ,όσα βράδια φεγγάρι δεν θα εχει η νύχτα για να ξεχαστώ.
Χρόνος τελειώνει, χρόνος αρχίζει , διάλεξε στιγμή και μέσα του θα βρεθείς.

θα σε αγκάλιαζα όσα φεγγάρια και αν περνούσαν και ας μου έταζαν όνειρα. Θα φιλούσα τα μάτια σου κάθε βράδυ για να μου λένε όσα κατέχει η ψυχή σου, όσο και αν η μοναξιά σε καλούσε.

Καπνός και σπίρτα

Κάθε μέρα σου αφήνω ραβασάκια να έχεις να διαβάζεις, όταν ξαποσταίνεις. Χρόνος δεν λιγοστεύει, δεν χάνεται, γιατί κανείς δεν τρέχει, δεν βιάζεται για ψυχές να αγγίξει, να μάθει, να αισθανθεί. Λάθηη κάνω για σένα, θα μεθώ την αλήθεια και ως το σούρωπο θα ξενυχτώ με καπνό και σπίρτα.

Που έχω τάξει τα φιλιά μου και δεν τα έχω συναντήσει ακόμα! Την αγκαλιά σου ποιος έχει κλέψει και νιώθω πως η σιωπή με πνίγει. Η ψυχή μου ξέρει πως αντέχω την μοναξιά, τις πληγές, εκείνη δεν γνωρίζω αν μπορεί να υπομείνει τα πάντα.

Παλίρροια

Αφορμή έψαχνε η στεναχώρια να φανεί και πάλι , τόσο εύκολα.
Υπνοβατείς στο φως της μέρας, με τα μάτια κλειστά, δίχως αγκαλιά.
Λόγια ανούσια, σκέψεις ανύπαρκτες. Ψάχνω τρόπο σε σκιά να κρυφτώ. Κάποια στιγμή θα τα πάρει όλα πίσω και ό,τι φέρει η παλίρροια θα είναι κάτι διαφορετικό, ποτέ το ίδιο φιλί, η αίσθησή του στα όνειρα.

Τέτοια ώρα πάντα ξυπνά το φιλί και θέλει να βυθιστεί στην αγκαλιά σου. Όσο θα παραμιλά ο μορφέας να ακούει χτύπους από την καρδιά σου, νόημα τα δικά του λόγια να μην έχουν. Τέτοια ώρα, συνήθεια το έχει η ψυχή, να μην με προσέχει και κοντά σου να τρέχει, για όσο διαρκεί το όνειρο, να έχει χείλη να φιλά.

Δεν ξέρω πως έρχονται τα όνειρα τα βράδια. Πάντα βρίσκουν τον δρόμο ανοιχτό και φέρνουν εικόνες μαζί τους , καρδιές και ψυχές. τυλιγμένες σε αγκαλιές. Ξεγελούν τα δάκρυα και σε ύπνο τα βάζουν , τάζοντας ωκεανούς για αυτά, παρά ένα μικρό ταξίδι σε πρόσωπο θλιμμένο. Όνειρα είναι αυτά και ξέρουν να τρυπώνουν σε ευχές.

Ζωγραφίζω την μορφή σου, την πιθανή ματιά σου που μπορεί να με καλέσει κοντά σου. Μολύβι και χαρτί κοντράρονται για το ποιος θα υπερισχύσει και δεν θα σβηστεί , δεν θα τσαλακωθεί , πριν προλάβω δυο γραμμές να τραβήξω. Ζωγραφίζω μουντζούρες , την ζωή μου , την καρδιά μου, δύο χείλη από όσα υπάρχουν. Μολύβι και χαρτί και η εικόνα παρουσιάζεται σε λέξεις!

Κοιμάμαι κάθε βράδυ στο νερό, να με καλύπτει, να με αγκαλιάζει το στοιχείο μου. Κυλούν οι σκέψεις εύκολα στα όνειρα και μακρυά μου ταξιδεύουν. Άνωση σε δύσκολες στιγμές για οξυγόνο και η ανάσα να φτάσει ως την ψυχή. Επιπλέω σε στιγμές κάθε νυχτιά , δραπέτης της στιγμής.

Ένα λουλούδι αφημένο σε βάζο, σε ένα δωμάτιο αδειανό από εικόνες. Σκέψεις το περιτριγυρίζουν δημιουργώντας ψύχρα και σιωπή. Δεν το χαρακτηρίζουν τα αγκάθια, αλλά η σειρά των χρωμάτων του, η σύνθεσή του , η αντοχή του, η υπομονή στα λόγια του φεγγαριού. Βράδια αξημέρωτα ανθίζει και πάντα όταν είναι παρών το φως του.
Τα όνειρά του διαρκούν όσο μια νιφάδα χιονιού σε ανοιξιάτικη λιαχτίδα.