Σε ένα φιλί τελειώνουν όλα και ας το περίμενες σαν μάνα εξ ουρανού και ας το πρόσμενες σαν λύτρωση. Βροχή στα μάτια που δεν θα πίστευες πως ο πόνος έχει τέτοια μορφή, που σε δυο μάτια δεν μπορείς να βρεις γαλήνη. Ψεύτης ποιος βγαίνει και ποιος σε κρατάει να πεις για μια ακόμη φορά "λάθος κάνω που μένω". Στην άκρη ενός γκρεμού δεν φοβάσαι, στέκεσαι, κάθεσαι στην άκρια και τα σύννεφα περνούν στην σκέψη σου. Παράλογα μοιάζουν όλα και η λογική κακός σύμβουλος την στιγμή που και εσύ ο ίδιος δεν θα ήθελες να την ακούς. Θάρρος; θράσος; κλειδωμένη αγκαλιά σε απόμακρα δειλινά

Ένας στίχος, μια μελωδία για την ματιά σου και θα πεις ονειροπόλο και αφηρημένο, δίχως κάτι να υποδεικνύει κάτι να σκαλίζει. Θα καθόσουν με τις ώρες να χαζεύεις το ηλιοβασίλεμα που κρατά δευτερόλεπτα, που αλλάζει χρώματα και διαθέσεις και πίσω σε αφήνει σε ανύπαρκτη αγκαλιά. Κρατάς εικόνες και γράφεις, πορεύεσαι και μονολογείς. Παράξενο πλάσμα, μικρή μου ψυχή ,λυγίζεις και ακουμπάς σε τούτο το φύλλο χάρτου και αποκοιμήθηκες δίχως να κρύψεις τα δάκρυά σου.

Είναι πίσω από τα βλέφαρά σου, όνειρο.

Μάτια κλαμένα και τον λόγο δεν ξέρω. Κοιτάζω εδώ και ώρα επίμονα το βλέμμα σου να δω και να καταλάβω, γιατί την μέρα βλέπεις σκοτάδι και δεν μιλάς. Θα καθίσω πλάι σου όση ώρα ατενίζεις το κενό στην ευθεία σου, όσο αρνείσαι να μου πεις την αλήθεια σου και δεν θα αντιδρώ. Εναλλαγές σε κλίμα και ψυχή ώσπου δεις το ίδιο ηλιοβασίλεμα που αντικρίζω και εγώ στην δική σου πνοή. Τσιγάρο, τράτα ,θα ζητήσεις και εγώ θα σε δελεάσω σε αγκαλιά να έρθεις για να κρατήσει η φλόγα στην κάφτρα σου. Πως καταλήξαμε έτσι; εγώ σε κενό δικό σου και εσύ σε άδεια αγκαλιά;! ένα λεπτό θα ξεχαστείς στην λήθη σου και θα γυρίσεις να με κοιτάξεις, μπορεί να μην το αντιληφθώ , γιατί ζω σε κόσμο αλλιώτικο, αλλά σε δικό σου ουρανό.

Μπορώ να σου υποσχεθώ πέρα από τούτη την στιγμή; και αν θέλω, φοβάμαι ψεύτρα να μην με βγάλει ο χρόνος και τα μάτια σου βουρκώσουν από δική μου αιτία. Μπορώ να σου ευχηθώ τα πάντα για να σε συντροφεύουν και ας έρθει η στιγμή που θα με αποχωριστείς. Αβέβαιο το μέλλον και το μόνο που θα ζήταγα, θα ήταν ένα μου χατίρι στα χείλη σου, μια ψυχή στην αγκαλιά σου.

Κι αν πονώ, αντιδρώ με την σιωπή και το χαμόγελο στα χείλη. Ψεύτης θα πεις, υποκριτής, μα την ψυχή μου δεν αντέχεις να αντικρίσεις. Σκοτάδι για να με δεις, φως από φεγγάρι ζητάς και εγώ περίπλανος ζητιάνος δεν θέλω να γίνω. Κι αν γελώ, σε δάκρυ ξεσπώ στο μεσουράνημα ενός αγγέλου. Εικόνες καλείς στα όνειρά σου και ας μην τις ζήσεις ποτέ, νιώθεις την ζωντάνια τους. Σε ξυπνούν άθελά τους οι στενοχώριες και αμίλητη στέκεσαι ως την αυγή.

Στην ψυχή σου τι αντάλλαγμα να δώσεις για να χαμογελάσει μια στιγμή και να πιστέψει σε έναστρους ουρανούς; πλησιάζουν οι μέρες που το σκοτάδι θα την σκεπάζει και θα νιώθει την ψύχρα του καιρού σαν δέρμα της και θα έδινες τα πάντα για να είχε την αγκαλιά που σου φέρνει στα όνειρά σου. Δώρα με τεράστιους φιόγκους, λαμπιόνια τυλιγμένα γύρω από την ματιά σου, δακρυσμένοι ουρανοί και δεν ορκίστηκα ποτέ πως ξέρω να διατηρώ το χαμόγελό στα χείλη σου. Άγγελοι στολισμένοι κοιτούν και ανυπομονούν να τους δωρίσεις μια ευχή σου.

Κρυώνεις και ψάχνεις κάτι να σε ζεστάνει, αλλά είσαι πάντα ξεχασμένη σε μια αγκαλιά νωπή, ψυχρή με δάκρυα στολισμένη. Αισθάνεσαι; ξέρεις πως τα μάτια υγρά θα φιλούν χείλη, γιατί αντέχεις. Τι θέλεις; την ματιά σου, τι νιώθεις; την ψυχή σου. Θα 'ρθει να σε παρηγορήσει σαν καταλάβει και θα ευχόσουν ποτέ να μην σε αντιληφθεί και μόνη να πορευτείς με όσες ελπίδες απομένουν από τα ξενύχτια σου, από τους μονολόγους, από τα αποτσίγαρά του. Ξέρεις τι θέλεις; την πνοή σου στα χείλη μου σαν κλείνω τα μάτια και προσευχή σε κάνω.

Στην σιωπή σου παραμιλάς και ξεγελάς τους πάντες, θα πουν πως ζεις, πως την μιλιά σου δεν έχεις χάσει και πως ζητάς επικοινωνία. Παράφρων στην λογική σου τα όνειρα που εγκώμια πλέκουν για όσα θα μπορούσε η καρδιά να ζητά και περιφρονούν όσα λέγονται. Γνωρίζεις τους πάντες, κατέχεις τα πάντα και γυρνάς με το ίδιο σακάκι, με το ίδιο τζιν και τα αθλητικά σου παπούτσια, παιδί για όσους σε αντικρίζουν, ώριμος ενήλικας για όσους σε γνωρίζουν Αναγνώριση ενός αισθήματος και το συναίσθημα το πνίγει. Σου δίνω χαρά για λύπη!

Μεγαλώνεις με τους ίδιους ήρωες στον σάκο σου, μα τότε ήσουν παιδί, στήριγμα έψαχνες, και όμως δεν τους αφήνεις. Παράλογο να μένεις σε κάτι που ξέρεις πως δεν υπάρχει για την δύναμη της ψυχής σου. Τα έχεις φτιάξει όλα όπως τα θέλεις, ακλόνητοι φρουροί και πορεύεσαι. Ψέμα στην αλήθεια σου και σου κάνουν εντύπωση οι άνθρωποι, τα καμώματά τους, οι πληγές που αφήνουν, οι εναλλαγές. Ποιος να σου πει και να σε ξυπνήσει πως ο σάκος άδειασε, άλλαξαν όλα, οι συνέπειες; εσύ στα μάτια μου ήρωας.

Because of you

Feeling nothing, terrified, think again what you were wishing for, don't be afraid, warmth is tear, dread of the things you only know. Hurting from bruises, eking my love, bleeding in heart. Dead shadows in my bed, telling lies, talking all over again about you, couldn't stand noise. Shut it down, feel nothing. Even if silence break through, me heart still breathes of you. Trashed, througn away, think again.

Οι πληγές θα είναι πάντα δικές σου και χάρη δεν σου κάνω, χαϊδεμα στα αυτιά σου να ακουστούν όμορφα λόγια, αλλά ψυχρά. Με κοιτάς σαν να μην καταλαβαίνεις τι σου λέω, αλλά τα έχεις νιώσει πιο βαθιά και στην ψυχή σου τα έχεις εναποθέσει. Θα επικαλεστείς ξωτικά, δεισιδαιμονίες και ξόρκια για το κακό που σου συμβαίνει, ενώ γνωρίζεις πως η κατάρα δεν σπάει, ούτε από φιλί.
Θέλω τόσο πολύ να σε μπερδέψω, τον εαυτό μου να παιδέψω, που σε πειρασμό ενδίδω και στο κορμί σου ξαπλώνω απόψε.

Ποιες πληγές σε νοητά χαρακώματα διαβαίνουν οι σκέψεις. Γλυκό φιλί στον λαιμό, ποτέ δεν θα περίμενες τέτοια ώρα. Ξεχασμένα αποτσίγαρα στο τασάκι και με πνίγει το άρωμά σου. Τρέχεις, ξεφεύγεις προ στιγμή και γλιστράς σε νωπό κρεββάτι να ξαπλώσεις στον εαυτό σου, μυστικά δεν είναι οι καημοί για σένα. Όλοι θα προστρέξουν να σου μιλήσουν, αλλά αγκαλιά ποιος θα σου δώσει στο σκοτάδι σου!

Ένα αεράκι, ο ήχος της γλυκός και απαλός, ξέρει τι να σου πει και πως να γιάνει τις πληγές σου, αλάτι και αλμύρα φέρνει και όλα ξεχνιούνται. Σου λείπει πιο πολύ από όλους και όλα, γιατί δεν μιλά, δεν ζητά, δεν θα σου πει "γιατί", δεν θα κοιτάξει ποτέ όταν δεν θα θες κανέναν, αλλά θα είναι εκεί να καλύπτει τις κραυγές, τις στιγμές που θυμάσαι πως ζεις. Ακίνητος ή ξαπλωμένος στον κόσμο της δεν ζητάς, απλά περιμένεις το κύμα, την αίσθησή του.

Θα άντεχες τα δάκρυα μιας σπασμένης καρδιάς, στην αγκαλιά σου να κοιμάται τα ξημερώματα θολωμένη από τις σκέψεις της; εικόνες ζωντανεύουν κάθε βράδυ ζητώντας κομμάτια της και πως να αρνηθεί. Προδομένη από όσα πιστεύει φεύγει από όλους, να μην αγγίζει, να μην νιώθει. Θα ποθούσες ό,τι πιο σκοτεινό από την ψυχή της να φωτίσεις, στην ακροθαλασσιά σου να ανασαίνει δειλινά και ας μην καταλάβαινες ποτέ; Ξέρω πως όλα είναι ένα ακόμη ψέμα, κάνε με να μην πιστεύω σε τίποτα. Ξεχασμένη σε όλα και ας υπάρχουν στιγμές που υπάρχω.

Παράξενοι ταξιδιώτες, παρατηρητές των πάντων και της σιωπής. Μιλούν συνωμοτικά για τα κακώς προσχήματα και ξεγελούν με το χαμόγελο. Συνωμότες σε σιωπή και βροχή στο κεφάλι σου οι σκέψεις. Δίχως δισταγμό θα προκαλέσεις και θα παραδεχθείς την φυγή σου. Σε όνειρο θα πεις πως πιστεύεις και θα εναντιωθούν οι στιγμές που σε έχουν πληγώσει, οι φύλακες των ευχών.
Θα αρνηθείς το φιλί του μορφέα και θα ξεκινήσεις παράτερω ταξίδι σε αντίπερα όχθες.