Καταζητείται

Φιγούρα, στο πήγαινε-έλα με αφηνιασμένο μαλλί και μάτια ζωγραφισμένα από μουτζούρες. Σκόνη στους ώμους πέφτει καθώς περνά από δίπλα σου και σου μένει αποτύπωμα στο παλτό σου. Δεν ξέρεις ποιος είναι και ακολουθείς τα σημάδια στο πάτωμα. Την μια είναι κηλίδες, την επομένη ψίχουλα και στην τελευταία σου φορά ελπίδα.
Στα κομμάτια σου οι δείκτες του ρολογιού σταματημένοι ορίζουν την στιγμή και όχι το παγωμένο χώμα. Τράβηξες μια γραμμή πέφτοντας στο έδαφος για να σκηνοθετήσεις την σκηνή, όπως ήθελες να σε βρει, γυμνή με ένα κόκκινο σημάδι στα χείλη. Ζήλεψε ή λυπήθηκε ο καιρός, ουδείς γνωρίζει, και την σκέπασε με λευκό χρώμα, αφήνοντας το ερυθρό απείραχτο για φιλί.
Βιαστική φιγούρα τον άνεμο προσπερνά και τα μάτια έμοιαζαν υγρά πια και μουτζουρωμένα.
Αν κάνω λάθος συγχώρα με, μα την δική σου εικόνα έδωσα.

Προσγειώνεται η αγάπη στην αγκαλιά σου σε όνειρα, με τιμές και δόξα και στην πραγματικότητα γκρι και κενό. Ζωγραφίζουν όλοι σπιτικό σε δάσος και εσύ σχεδίασες ένα ηλιοβασίλεμα, ένα δέντρο εδώ κι εκεί και ονειροπόλησες σε ό,τι κρύβεται πίσω από το βουνό.
Μια θέα που κλείνει θάλασσα δεν μπορεί να είναι άσχημη, αλλάζει. Ένας ουρανός που στέλνει βροχή και γλιστρά από πάνω σου και καταλήγει σε εκείνην, όχι σε σένα. Είχε σημασία μόνο, όταν συναντήθηκαν, είχε αξία η ύπαρξή τους, όταν αναζητούσαν κοινό φεγγάρι δίχως λέξεις.
Μονολογείς, όπως κάθε βράδυ και τυλίγεσαι σε δική σου αγκάλη. 
Σε ξέρω, σε νιώθω, μα δεν μου μιλάς. Σκέφτομαι, νιώθω, σωπαίνω.

Προσμονή

Προλαβαίνω να κατέβω; ο καιρός με μεγάλωσε μέσα σε κόσμο και ρυτίδες. Πέρασμα σε χρόνο αλλιώτικο και ξενικό, ίχνος από όσα γνώριζα. Θα κλείσω τα μάτια και θα βρεθώ στο παρελθόν, σε ένα παρόν που θα ξεφτίζουν τα φύλλα στο βιβλίο μου και άλλος θα απαγγέλει τις κατηγορίες.
Υγρά χείλη ψεύδονται στο άκουσμα του μορφέα, δηλώνουν πως δεν κατέχουν εικόνες για να τις ζωντανέψει εκείνος. Προλαβαίνω να σκεφτώ; ο καιρός σταμάτησε να κυλά και όλοι αναρωτιούνται το πως.
Περνάς σε μπαλκόνι, λίγο προστατευμένο από τον αέρα και κράτησες στα χέρια σου την φωτογραφία του, αυτή την χιλιοτσαλακωμένη, την τόσες φορές διπλωμένη για να χωρά μόνο στην πίσω μεριά του σουτιέν.
Όσες φορές κι αν χρειαστεί να σε καληνυχτίσω για να σε αφήσω σε νέα μέρα, θα προτρέχω στην επόμενη ματιά.

Ο κόσμος κινείται και εσύ νιώθεις φτωχός που δεν τον έχεις στην αγκαλιά σου, που δεν θα έχεις το άγγιγμά του. Αιώνες κλειδωμένοι σε μια σκέψη. Είναι αλήθεια πως γεννήθηκες φυλακισμένη; δεν θα σου πω ψέμα, μόνο το όνειρο που βλέπω για να παραμείνω εδώ. Διαπίστωσα το "ποτέ", όταν τον είδα και  συνειδητοποίησα το " τέλος", όταν με φίλησε.
Ο κόσμος, ένα σμήνος, όχλος, φασαρία, φτωχός και κενός που είναι, όταν παραμένει σε αυτή την μορφή, όταν χάνει πρόσωπα και καμπύλες σωμάτων.
Ένα βήμα μπροστά να δηλώσεις παρών και να παραιτηθείς από την ζωή, ένα βήμα πίσω και ο δρόμος θα άλλαζε σε άμμο, σε πέτρινα σοκάκια, σε ψηφιακά τερτίπια.
Διάλεξα κάτι διαφορετικό; κρινόμενο από ποιους; θέλησα το πιο ζεστό φιλί, να έχει φως, να έχει χρώμα κι ας του ταίριαζε το μαύρο.

Βαδίζεις, πορεία ευθεία σκυμμένο κεφάλι ελαφρώς, μετράς τα πλακάκια στο πεζοδρόμιο, τις χαρακιές, τις ουλές. Χρώματα αλλάζουν πάνω στον δρόμο σου και υποτυπώδη κινήσεις του σταμάτη και του γρηγόρη σε αφυπνίζουν για δευτερόλεπτα. Χαμένος στεκόσουν στο φανάρι, σε προσπέρασε και γύρισες με μιας το βλέμμα.
"δεν πρέπει να την δω"
Πηγαίνεις πορεία ίσια, ευθυγραμμισμένη, στρωτή και όμως στάθηκες στην ανωμαλία, στην καμπύλη της ματιάς. Το φεγγάρι είναι θολό, σου είπε τον λόγο και προδόθηκες από την σκοτεινή πλευρά του.
Δυο κουβέντες, ένα κρασί και η φράση "στην υγειά σου" ειπώθηκε πολλές φορές από χείλη, από ματιές και ψυχή.
Ολόψυχα, βαδίζεις με όσο κουράγιο σου απέμεινε, κοιτώντας κάτω στο τσιμέντο, μα με εικόνες από το φως σου.

Θέληση

Δεν θα σε διάλεγε ποτέ, δεν θα σε επέλεγε παρά μόνο αν είχε τα μάτια κλειστά. Όταν σε κοιτά, δεν μιλά και όταν ψελλίζεις το αντίο, θα σε κρατήσει μια στιγμή εμπρός του και θα σου ανοίξει πρώτος την πόρτα " προηγούνται οι κυρίες".
Στην άρνηση ο νους ξεσκεπάζει το δέρμα και δεν αφήνει την ανάσα να βγει. Κρατήθηκε μέχρι να χάσει την εικόνα. Είχε μορφή, είχε ταχθεί υπερασπιστής και βρέθηκε λιποτάκτης.
Σε κράτησα μια στιγμή και σε άφησα σε πέπλα, σε δικής σου υφή, τραχύς. Δύσκαμπτος στο βλέμμα και στην αίσθησή του, αλλά δεν δίστασε να πει κουβέντες στο πλάι του μορφέα, τέτοιο σκηνικό ταιριάζει, το φεγγάρι να φέγγει, το φεγγάρι να σκοτεινιάζει.
Κάτι σε στεναχωρεί, δεν είχε σημασία στο λεπτό που  σου δόθηκε και το δάκρυ φυλακίστηκε σε χιόνι και αλμύρα.

Μια σταλιά ο κόσμος σου, ανακυκλώνεται στα ίδια προσωπεία. Γυρίζεις πλευρό και ξεχειλίζει ο λάκκος. Φευγάτο στοιχείο με δείγμα  ισχυρής προσωπικότητας και η φλόγα σου δεν έσβησε ακόμη. Ξεθωριασμένα τζάμια από την πάχνη, μπρος στον ήλιο καίνε τα σημάδια της βραδιάς που μόλις ξεχάστηκε. Ένας ουρανός που πέφτει στα μάτια σου μέσα, αβοήθητος ο καιρός, δεν είχε καμιά ελπίδα σωτηρίας.
Στα χνάρια σου πατά το πέλμα της η σιωπή, γυρνάς να κοιτάξεις, μα έχει γίνει σκιά σου. Αθόρυβος παρατηρητής και αισθάνεσαι ένα ρίγος να σε κυριεύει, κάθε φορά που θα την σκεφτείς ηθελημένα και απροκάλυπτα.
Τα χέρια σου πάνω στα πλήκτρα να τα βλέπω!

Βελούδο

Ακούς το τραγούδι, τυχαίο γεγονός ο σπασμός στα μάτια σου και τα έκλεισες πριν κυλήσει η μουτζούρα στο μάγουλό σου. Στοιχειωμένο πετράδι στα χέρια σου, δεν άργησες να το πετάξεις στον τοίχο, μα μάτωσαν τα δάχτυλά σου. Μαύρο και πόσο σου ταιριάζει, γιατί όταν με κοιτάς, ξεχωρίζει το φως τους. Απομακρύνθηκα για λίγο, να ξεθυμάνει ο όχλος και σε γύρεψα, όπως τόσες φορές. Σου μοιάζω; φέρουμε το ίδιο καλούπι στο φιλί, κλειδώνει μόνο με κωδικό.
Κλειδί γυρνά και η πόρτα άνοιξε με έκπληξη από το κοινό μου. Ακούστηκε η μελωδία, τυχαίο γεγονός και έσπασε το πετράδι στην αγκαλιά σου.
Βελούδο πέφτει στο κορμί σου και ντύθηκες όπως θα έπρεπε για την περίσταση. Να σε κρατήσω, πέφτεις και δεν θα με άφηνες ποτέ. Μα εσύ στηρίζεσαι στις ενοχές και εγώ στην τύψη της φυγής.
Ακούς το τραγούδι, τυχαία στιγμή διάλεξες και στιγμάτισες τούτο το πρόσωπο.

Σε έχει αφήσει πολλά βράδια μόνη, δεν στέλνει φιλί, δεν σε κοιτά και βρίσκεις αφορμή να χάνεσαι εκεί όπου ξέρεις πως δεν θα ψάξει. Χρώμα, το μυαλό σταματά, πρέπει να βρει τον συνδυασμό και να ανασύρει από το μνημονικό την εικόνα. Διάλειμμα, ήχος από το παρελθόν βουτηγμένος στο μέλι και πόσα μοιάζουν να μην μπορούν να αλλάξουν!
Σε έχει ξεμυαλίσει πολλές φορές; τόσες ώστε να έχεις δικαιολογία στα χείλη να πεις, γιατί οφείλει να σε δεχτεί, έτσι δεν λες;!

Το όνειρο κοιμάται ήσυχα σε ένα τοπίο γυάλινο. Στρωμένο το κρεβάτι του απείραχτο, ξενύχτησε εμπρός στον ορίζοντα. Χάζευε, αφαιρέθηκε, όχι παρατηρούσε τις αλλαγές που ξέφυγαν από τα μάτια σου. Σου έμοιαζε, σε ήθελε, σε καλούσε και από όλο αυτό, μπόρεσε, είχε την δύναμη, και ζωντάνεψε ένα φιλί. Αρκέστηκε σε αυτό η νύχτα και έσβησε όσο πιο αργά μπορούσε στην σκέψη του.
Δεν έχω πια καπνό να φουμάρω και του άφησα τα λιγοστά χαρτάκια μου, ως ένδειξη καλής πρόθεσης για το γκράντε φινάλε.
Σε λάτρευε, σε πιστεύει, σε αποθεώνει, σε εξύψωνε και ισορροπεί. Δεν είναι όμορφα στην άκρη του κόσμου; στην κόψη και στην ζωή που σε αφήνει σε γη να πατάς, να σε ξεγελά πως δεν αποτελείς μέρος της, ενώ είσαι μια από τις πληγές της.
Το όνειρο κοιμάται ήσυχα, σε αυτό που μόνο του έφτιαξε για μορφέα.

Παραλία στο σκηνικό και ο ουρανός ήταν παράξενος, σκοτεινός με μια υπόνοια χρώματος και μου άρεσε πιο πολύ. Ξεπέρασε την φαντασία, ξεγέλασε τον νου, έχασε προσανατολισμό και αφέθηκε μονάχα στον ορίζοντα για λεπτά, που το κάθε δευτερόλεπτο έμοιαζε να ξεχωρίζει τόσο πολύ από το επόμενο. Σημαδεμένη από τα φιλιά σου, γύρισα στην αγκαλιά σου, ζαλισμένη από την μέθη, ό,τι κι αν έκανα σε σένα θα έπεφτα, η δικαιολογία είναι αυτή, σε προμελετημένη κίνηση.
Πλησίαζε το κύμα, προσδιοριζόταν το χάδι πάνω σε δέρμα ανώμαλο και πειραγμένο. Ο ουρανός ήταν ζωηρός, ξεκάθαρος επιτρέποντας στα χρώματα να ορίζουν μονάχα τις σκιές από τα σύννεφα.
Η αίσθηση από την νωπή άμμο ξεπρόβαλε όλο και πιο έντονα, στην αντίθεση του κορμιού. Κάλεσμα και υπάκουσε μόνο, όταν εκείνος άφησε την νύχτα να έρθει στον κόσμο της.
Απέμειναν στιγμές, δεν χαραμίστηκε τίποτα!

Άδικο

Ο κόσμος ξεχνά, ο κόσμος ορίζει και ο κόσμος τιμωρεί. Ψυχές δεν κρατά και δεν τις σταματά από το φευγιό τους, γιατί η καθεμιά θέλει μια ματιά και ο όχλος είναι πολύς. Καημός κρυμμένος πάνω σε σάρκα που λιώνει και ενώ φώναζε η σιωπή, η φιγούρα της μάνας απούσα. Ένα παιδί που πρόσμενε αγάπη, ένα παιδί να αποζητά την λύτρωσή του. Ο νους φυλακισμένος σε ένα κουτί, ψυχρό , μοναχικό και οι σκέψεις όλες μαρτυρούν πως δεν έζησε ζωή.
Θα είναι καλά; θα είναι καλύτερα; ανάπαυση συλλογιέσαι και σωπαίνεις λίγο πριν το δάκρυ.
Όσο κι αν ξέρεις, όσο κι αν προσπάθησες, θα ήταν αρκετό μόνο εάν θα είχες δει ένα χαμόγελό του.
Στα λέω εγώ που δεν τα έζησα, που και μόνο στην σκέψη θλίβομαι, γιατί σε έναν άνθρωπο δεν δόθηκε η ευκαιρία να πει, να νιώσει και να του αποδοθεί το χάρισμα.