Γνώρισμα

Μια ψυχή είχε αίσθηση και ένστικτο. Προχώραγε εμπρός και γύριζε πίσω για να σε σκεπάσει τα βράδια. Έτσι, αθόρυβα παρατηρούσε και κρατούσε σημειώσεις σε ένα μικρό τεφτέρι, το οποίο φοβόσουν πως εύκολα σχιζόταν. Νοτισμένο, μα κοτσομένο, έβγαζε κάρβουνο από το πανωφόρι της και σημάδευε με σύμβολα της σελίδες. Νομίζω πως χαρτογραφούσε τον ουρανό, όχι τους ανθρώπους. Την ρώτησα ξέρεις, μπόρεσα και της μίλησα και έχω να σου πω, πως ήταν όμορφη. Όμορφη, ζεστή και ας ήταν τα χέρια της παγωμένα, έλεγε πως φταίει ο αγέρας.
Μια κρυμμένη δόση λάμψης και αυτογνωσίας σε παραξένευε εξαρχής, αλλά ήθελες να προσφέρεις κάτι στο πέρασμά της.
Είχε άρωμα και αίσθηση από χάδι. Κούρνιαζες μέσα της και όταν έσταζε δάκρυ, γινόταν ύδωρ εκείνη για να σε παρηγορήσει.
Μια ψυχή που θα περιπλανιόταν ακόμη στους αιώνες, ως παράδειγμα αγγέλου, κι όμως θέλησε την δικιά σου αφεντιά να γνωρίζει ως γνώρισμα δικό της.
Η στιγμή της είναι το άπειρο.