Λίγο πιο πέρα....

Kαθόταν και περίμενε να σκάσει ένα χαμόγελο στο ύψος του ορίζοντα. Έκανε σκέψεις ή απλά ξέφευγε κάποιος αναστεναγμός, που και αυτός με την σειρά του παρέσερνε τον ουρανό στα δικά του κέφια. Αφημένες κιμωλίες στο κράσπεδο, να έχουν σχηματίσει στο δρομάκι, τετράγωνα και νούμερα. Με το ένα πόδι εδώ, με το άλλο πιο ΄κει. Υπομονή λέει και χάρισε άλλα δύο λεπτά στον ήλιο για να βρει την κρυψώνα που δεν θα την προδίδει τίποτε άλλο, παρά το φως του.
Καθόταν και περίμενε να δει από που θα πρόβαλε το πρόσωπό του. Ζωγράφιζε με τα πόδια της αυλάκια στην άμμο, να δείχνουν τον δρόμο που θα έπρεπε να πάρει για να φτάσει κοντά της. Χωρίς να καταλάβει αν ο χρόνος ήταν δίπλα της, το φεγγάρι ήρθε και φώτισε την θάλασσα εμπρός της που μέχρι τότε έκανε απλά ηχητικά παρέα στις σκέψεις της.
Εδώ είμαστε μονάχα εμείς οι δύο.