Άρωμα

Την ζωή μου ποιος ξέρει; την ορίζει; λες και δεν ξέρω το μάταιο και την υπεροψία της αυριανής μέρας. Θα πιστέψω σε κάτι διαφορετικό, αν αγγίξει τα χείλη, μόνο έτσι. Ήθελα να ήμουν παιδί που παίζει με την βροχή, μια από εκείνες τις εικόνες που ζωντανεύουν μόνο στα όνειρά σου. Μόνη, μοναδικός και ο βασιλιάς. Η γη γυρίζει και δεν θα σε ρωτήσει για την δική της μοίρα. Αν οι στιγμές μαζευτούν, θα σου πουν πως είσαι ευτυχισμένη και οι πληγές πως είσαι ευλογημένη πως τις έχεις στη θύμισή σου.
Μια ζωή θα προσεύχεσαι, να μην σε καταλάβει κανείς και καείς! Μην αλλάξει η μέρα και χάσεις τ σκοτάδι της ψυχής.
Θα ήθελες να μην χρειάζεται να πεις στον εαυτό σου να κοιμηθεί, αλλά να υπολόγιζες τον καημό και να σε αγκάλιαζε μια ακόμη φορά πριν το αντίο ακουστεί.
Στο "εγώ" που μένει και υποστηρίζει την ύπαρξή σου, λες και δεν έχει αλαζονεία ο ήλιος που ανατέλλει!