Πατημασιές

Την ψυχή τι την ρωτάς; ποιο φιλί θέλει ή που επιθυμεί να πάει; τα όνειρα τρέχουν μόνα τους σε αλλιώτικο κόσμο, τρισδιάστατο και η σκέψη σου έχει σταματήσει για όσα δευτερόλεπτα μπορεί να ξεκλέψει ακόμη. Μα δεν με ξέρεις καημένε;
Μόνος σε καμβά άλλου, θα χρωματίσεις τις πατημασιές σου και οι υπόλοιποι θα προσπαθούν να καταλάβουν την έμπνευση, ενώ εσύ θα βρίσκεσαι στο υπόγειο του σπιτιού σου, του μικρού παράδεισου, που αν του ρίξεις φως θα εκπλαγείς από το συναίσθημα.
Την ψυχή τι την έχεις; ποιο φιλί να της ρίξεις δόλωμα, να την οδηγήσεις εκεί που θες να πας και να την κρατήσεις σε αγκάλη, σε κάτι τόσο μοναδικό, που τα δάκρυα δεν φτάνουν να αγγίξουν.
Τα όνειρα κάπου παίζουν μόνα τους, αμέριμνα, όπως πρέπει, δίχως συνοχή και τάξη. Θα έρθουν όποτε διαλέξουν πως είναι καλύτερα, όταν θα νιώσουν την ανάγκη σου, όχι πιο πριν, δεν έχει νόημα!