Εδώ και καιρό σκέψεις αδειανές, η καρδιά δεν ακούγεται , δεν μιλάει.
Μονάχη κάθεται σε όσα την στοιχειώνουν. Βλέπει μέρες να κυλούν αδιάφορα, ίδια πράγματα , ίδιες κινήσεις. Δεν θα το βρει , δεν θα πιαστεί , δεν θα σταματήσει και δίπλα της να σταθεί. Ο χρόνος κυλάει και το αντιλαμβάνεται μόνο με την άμμο. Σκυμμένο κεφάλι , λυγισμένη ψυχή , κουρασμένη. Δεν την αγγίζει τίποτα. Ακούει το κύμα μόνο , όσος θόρυβος και αν υπάρχει γύρω της. Θα σιγοψιθυρίσει μερικές λέξεις , θα αφεθεί και θα μιλήσει στον εαυτό της και πάλι θα σιωπάσει. Μην την ακούσει κανείς και νιώσει άδειος.