Πάει καιρός που έγραφα σε τετράδιο, με μολύβι και έννοια είχα να μην το δει κανείς. Είναι αλήθεια πως φοβόμαστε να είμαστε τόσο ευθύς στους άλλους, να ξέρουν την ψυχή μας, ποιοι είμαστε. Δειλά έδειξα για πρώτη φορά το είδος γραφής μου, σε φίλους ( που ακόμη και τώρα δεν το κατηγοριοποιώ, σαν ποίηση, ψυχή είναι). Από τότε τον εαυτό μου δεν έκρυψα, αλλά σε καμουφλάζ. Τον έρωτά μου δεν αρνήθηκα, αισθήματα, τα λάθη, τον εγωισμό μου. Κρατάω τεφτέρι, όχι για όσα μου χρωστούν, αλλά για όσα έχω αφήσει να φανούν. Δεν ξεχνώ. Δεν μετανιώνω.
Η έμπνευση σε αφήνει, γιατί πόσα πια να πει; αφουγκράζεται τις σκέψεις και τις αφήνει να ξεχνιούνται στην παραλία.

Ξεχνάς ονόματα, παρελθόν, αλλά τα πρόσωπα είναι ξενητεμένα στην μνήμη. Τον εαυτό σου σε πηγάδι ξεχασμένο, παγιδευμένο μέχρι να έρθει η παλίρροια. Έλα πιο κοντά στον παράδεισο αφήνοντας τον χρόνο να γίνει ξένος.

Γλίστρησε ένα όνειρο μες του χιονιού τα σχέδια και ακολούθησε της φυγής την σκέψη. Έφτασε σε μια αγκαλιά και έμεινε εκεί ως την αυγή. Ένας άγγελος θα στο φέρει πάλι πίσω , μόλις το μυαλό ησυχάσει. Με το πρώτο κλείσιμο των ματιών.

Θα σε ξεχνώ, θα σε συμμερίζομαι με φιλιά πριν το ταξίδι, πριν το αγρίμι. Γλυκό πιοτό και μέθη σε καλύπτει στην μοναξιά της θύμησης. Ψάχνει το μυαλό και βρίσκει την μορφή σου και το φιλί σου, να το ξεκουράζει στου μορφέα τα μονοπάτια.

Αλλάζει το χρώμα των ματιών σου στο φως της μέρας,. Σκοτούρες θα σε σκιάσουν και θα αναζητήσεις το φως των κεριών. Θαλπωρή σε μία ψυχή που πάλεται να ησυχάσει από όλα τα δάκρυά της. Αλλάζει η ματιά σου με το πέρασμα του αυγερινού, γιατί πρέπει να ξυπνήσεις άυπνος, να γυρίσεις άσκοπα και τα θέλω σου να παραμυθιάσεις, για το πως κατέληξες. Λόγια για το αύριο, αλλά ξέρεις το τέλος του μάντη.

Μπορεί να προφτάσουν και να σου πουν πως το δάκρυ είναι αυτονόητο , αλλά η αγάπη δεν θα έπρεπε να το καλύπτει;
Είσαι γεμάτος σκέψεις , χαμόγελα, πρόσωπα, ευχές. Σίγουρα θα συννεφιάζεις , θα σου λείπει τα απογεύματα η αγκαλιά , αλλά είναι παροδικό.
Να μην φοβάσαι, να μην σκιάζεις την ψυχή σου με ουτοπικά ψεύδη. Τα ανταλλάγματα άστα για το τέλος. Ένα φιλί για σένα... δύο για μένα!

Δακρύβρεχτη μοναξιά αναδιπλώνεται βραδιάτικα, μέσα από ένα τζάμι που αντικρίζει γκρίζο ουρανό. Σκέψεις, αυτές οι σκέψεις την ψυχή προδίδουν. Δεν ξέρει αν ζει, από τι ανασαίνει και οι πνοές της, γιατί βγαίνουν με παράπονο. Όλα θα μπορούσαν να φταίνε, ο ορίζοντας που κρύβεται στα μάτια του. Της λείπει και μιλάει. Δεν νυστάζει, τον συλλογάται, είναι που έχει τάξει νανούρισμα και δεν το έχει στείλει στο προσκεφάλι της.

Κόκκινο κρασί από τα χείλη σου να μεθώ, να μην περνάει ο καιρός. Δεν μετρώ τον χρόνο που είμαστε χώρια, δεν υπάρχει , δεν κυλάει, παρά μόνο μαζί. Και κλέβει , τρέχει πιο γρήγορα από εμάς και μας φέρνει κοντά και πάλι μακρυά. Στενάχωρη ψυχή, αλλά σε φιλάει κάθε βράδυ. Φεύγει την αυγή να με βρει, στα όνειρά μου να μου φέρει την μορφή σου, αγκαλιά!

Rise Up

Όλα μέσα στην ζωή είναι , τα πιο απρόοπτα , αυτά που θα πάρουν την χαρά σου , την ματιά του και σε φέρνουν απότομα στον κόσμο σου. Οι εικόνες είναι αποτυπωμένες πιο έντονα και από τις σκέψεις. Η ψυχή μπορείς να πεις πως είναι μισή, ανολοκλήρωτη, γιατί η τελειότητα κρύβεται πάντα σε δύο πράγματα. Όλα θα γίνουν καλύτερα , θα έρθουν όπως τα θέλουμε , υπομονή.
Να χαμογελάς , γιατί έτσι ανασαίνω!