Πάει καιρός που έγραφα σε τετράδιο, με μολύβι και έννοια είχα να μην το δει κανείς. Είναι αλήθεια πως φοβόμαστε να είμαστε τόσο ευθύς στους άλλους, να ξέρουν την ψυχή μας, ποιοι είμαστε. Δειλά έδειξα για πρώτη φορά το είδος γραφής μου, σε φίλους ( που ακόμη και τώρα δεν το κατηγοριοποιώ, σαν ποίηση, ψυχή είναι). Από τότε τον εαυτό μου δεν έκρυψα, αλλά σε καμουφλάζ. Τον έρωτά μου δεν αρνήθηκα, αισθήματα, τα λάθη, τον εγωισμό μου. Κρατάω τεφτέρι, όχι για όσα μου χρωστούν, αλλά για όσα έχω αφήσει να φανούν. Δεν ξεχνώ. Δεν μετανιώνω.
Η έμπνευση σε αφήνει, γιατί πόσα πια να πει; αφουγκράζεται τις σκέψεις και τις αφήνει να ξεχνιούνται στην παραλία.