Δακρύβρεχτη μοναξιά αναδιπλώνεται βραδιάτικα, μέσα από ένα τζάμι που αντικρίζει γκρίζο ουρανό. Σκέψεις, αυτές οι σκέψεις την ψυχή προδίδουν. Δεν ξέρει αν ζει, από τι ανασαίνει και οι πνοές της, γιατί βγαίνουν με παράπονο. Όλα θα μπορούσαν να φταίνε, ο ορίζοντας που κρύβεται στα μάτια του. Της λείπει και μιλάει. Δεν νυστάζει, τον συλλογάται, είναι που έχει τάξει νανούρισμα και δεν το έχει στείλει στο προσκεφάλι της.
Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
5 σχόλια:
όταν με το καλό έρθει το νανούρισμα, τα λόγια παρακαλω να τα διαβάσουμε κι εμείς :))
καλημέρα Ευγενίτσα :))
...αυτήν τη βραδινή μοναξιά..άστα να πάνε.
..πολύ παραπονιάρικο...δεν είπες να σου πούμε εμείς ένα παραμυθάκι Ευγενία :) :)
Καλο απόγευμα :)
αμα γίνει , εννοείται :Ρ
ε δεν ζητάμε! είπαμε..οικειοθελώς!
ωραια φωτογραφία..
διαδρομή μιλάνο-μαλπένσα! :)
Δημοσίευση σχολίου