Και θα ήθελα να σου γράψω λέξεις μα το μυαλό σιωπά και θα ήθελα αγκαλιές σου να κατείχα, αλλά δεν ξέρω το άγγιγμα σου. Χάθηκε η ματιά σε ορίζοντα, γιατί εκεί κερδίζει εικόνες, σιωπούν τα πάντα και όμως μια μελωδία πάντα είναι εδώ. Η καρδιά χτυπά δυνατά, το σώμα να περάσουν οι παλμοί, να ξυπνήσει πριν πάψει να νιώθει, αλλά το αποτέλεσμα το ξέρουν όσοι καίνε δάκρυα σε πόθους.

θα ήθελα τέτοια ώρα πάντα να είμαι κοντά σου, σε απόσταση μηδενική, σε ματιές αμέτρητες, οι σκέψεις να κατακλύζονται από την ψυχή σου και να σιωπούν σε όνειρα δίχως λόγια. Τέτοιες στιγμές, ένα δράμι πριν σφαλίσουν οι ήχοι στην απομόνωση, θα ήθελα μια μελωδία για συντροφιά, κάτι από την πιο σκοτεινή γωνιά σου που θα μοιραστείς μόνο μαζί μου,νανούρισμα πως σε κατέχω λίγο πιο πολύ από την ζωή.

Ένα καλοκαίρι δίπλα σε αμμουδιά, σε δροσιές που έρχονται, σε αγγίζουν και χάνονται στο επόμενο αεράκι, στο κύμα που σε ξαφνιάζει με το θάρρος του και σε αγκαλιάζει άξαφνα. Βουτιές, ανάσες σε νερό και αλάτι, σε γεύσεις, σε πρόσωπα. Πίσω, μακρυά από θάλασσες, κοντά πάντα σε όμορφες ματιές!

Δυο λέξεις, ένα φιλί και στο ηλιοβασίλεμα βροχή. Παράθυρα ανοιχτά, ο άνεμος να μην σταματά και τα δάκρυα χάνονται μαζί του. Ξεχάστηκε η ματιά στην εικόνα ενός ζεστού ουρανού, φεύγει και ο ήλιος γοργά, τυλιγμένος σε σύννεφα και αλμύρα. Πάτημα ενός κουμπιού και η στιγμή αποθανατίστηκε για πάντα, δεν βιάστηκε, κούρνιασε. Αλήθεια, τι περιμένεις;!

Ας ήταν να μην ταξίδευα ποτέ, αρκεί τα μάτια σου να θορούσα κόσμο και ουρανό, γη και αστέρια, ψυχές και ζωές, εικόνες και χρώματα. Ακίνητη, μα όχι στάσιμη, ήρεμη, μα ανήσυχη η ματιά μέσα στην δική σου.

Τρέχω χιλιόμετρα σε αγκαλιές και φυλαχτά, με μια ματιά και πίσω γυρίζω σε ότι με καλύπτει σε ό,τι με καλεί εδώ και αιώνες. Βρίσκω τις παραλίες που είχα ξαπλώσει, ατενίζοντας ουρανούς και γαλαξίες, βρίσκω και το δικό σου φιλί σε αγγίγματα αλμύρας και την ψυχή μου μαγκωμένη στων χειλιών σου τις άκρες. Τρέχω μίλια μακρυά για να βρω γαλήνη, αγκαλιά, στάχτες και όνειρα. Όλα απλωμένα σε κρυστάλλινα νερά, σε αύρες και σιωπές.

Μουσική από ένα ακορντεόν έξω από το μπαλκόνι μου, απίστευτο, ένας δρόμος αποκτάει ψυχή για μια στιγμή και εικόνες θαρρείς πως θα προβάλουν σαν πεις να βγεις για να ακούσεις την μελωδία που περνάει και χάνεται. Δεν μοιάζει σαν τίποτε άλλο που έχει ηχήσει ξανά στα αυτιά σου, ούτε καν σαν όνειρο.

Καλοκαιρινές δροσιές στα χείλη σου και ένα τσακμάκι στα χέρια σου, να παίζεις, να ανάβεις φωτιά και να σβήνεις τις σκέψεις σου. Θάλασσα μπροστά σου, βουτιές σε ακτές όπου το κύμα ξεδιψά την ξεραμένη άμμο, αφήνεται να την παρασύρει και την έχει βγάλει στην δική σου ακροθαλασσιά.

Τις σκέψεις μου βάλε σε τάξη εσύ, προσδιόρισέ τες και πες τες να είναι ήσυχες, θέση σε πληγές να βρουν και να κάτσουν τα παραμύθια σου να ακούνε, όμορφες κοιμωμένες. Για μένα κράτα το πιο όμορφο γλυκόλογο, την πιο πειστική σου ατάκα, στην ματιά σου.

Ταξιδεύεις αντίκρυ μου, πλάι μου, σε αντίθετη κατεύθυνση από με, αλλά τα μάτια σου έχεις μιλημένα εδώ. Χάδι η ψυχή σου στα χέρια μου, στις άκρες των δαχτύλων μου, που νιώθουν το νερό καθώς κολυμπούν , ώθηση στο κορμί να δώσουν και πιο κοντά σου φτάσουν. Συλλογισμός παράφορος, γεμάτος ζήλια και καημό, αλλά ήρεμη καθήμενη σε μπαλκόνι ψηλό, με μία καρέκλα αδειανή αντίκρυ μου, πλάι μου, σε αντίθετη κατεύθυνση, αλλά είναι δικιά μου.

Μοιάζεις να είσαι το άπιαστο, τόσο κοντά σε μένα , όνειρο ζωντανό, η πνοή σου στα χείλη μου και ξυπνώ.