Με το επόμενο πλοίο φεύγω, γιατί ακόμα και τα δάκρυα που κυλούν από την ψυχή μου, καίνε τις σκέψεις μου. Η απόσταση ίσως να μας χωρίσει και καταφέρω να πάψω την μορφή σου να προστατεύω από όσα την βασανίζουν. Γιατρικό η φυγή ετούτη την στιγμή, το φεγγάρι που κυλά στον ουρανό, το αστέρι που μου επέτρεψε ευχή να το κάνω, όχι για μένα, για σένα.

Ίδιες παραστάσεις, ίδιες εικόνες με φιγούρες αδύναμες από την εξαθλίωση της ψυχής. Ίδιο σκηνικό, με χρόνια φιλιά να μένουν στο ίδιο τοπίο, παγωμένα και θαμπά. Κανείς δεν θα θελήσει να σε αγγίξει, μοιάζεις ξεχασμένο ραβασάκι σε τσέπη αδειανή. Ξεθωριασμένη ματιά σε βιαστικές λέξεις για να καλύψουν την σιωπή για να σωπάσεις και συ να μιλάς, να ζητάς κάτι που φάνηκε να σου ανήκει, γιατί θα έπρεπε κάποια στιγμή να μπορείς κάπου να κουρνιάσεις για το λίγο, για να ξαποστάσεις τα πικρά φιλιά.

Χωρίς ζωή που πας, τι προσπαθείς να αντικρίσεις; όνειρα σπασμένα, λέξεις χιλιοειπωμένες Μόνο τα δάκρυα φιλούν τα μάτια σου και εκείνα βιαστικά κυλούν και φεύγουν από την ψυχή σου. Πόσες φωτιές να σβήσεις, σε πόσα όνειρα να υπάρξεις και τον μορφέα να μην πεις ψεύτη; ένα φευγαλέο χάδι, μια ματιά, μια αγκαλιά όπως την θέλεις να ήταν μια στιγμή και θα ήταν αρκετή για όσες ψυχές έχεις χάσει σε τούτη την ζωή.

Ένας Αύγουστος κομμάτια στα χείλη σου σιωπά και περιμένει να φύγει μακρυά σου σε τούτο το δειλινό Αφήνεις την ματιά σου στο βλέμμα του και προχωράς στα ίχνη του ώσπου να πεις "σ' αγαπώ" την στιγμή που θα έχει χαθεί για πάντα η στιγμή. Ακόμα νιώθεις, ακόμα ελπίζεις πως η ψυχή σου δεν νέκρωσε και στάχτες σκορπάς σε φιλιά. Ένας ήλιος φωτιά στην αγκαλιά σου στεγνώνει δάκρυα, όλα μακρυά.

Απέχω από όλα, γιατί ό,τι αγγίζω συναισθήματα με κατακλύζουν και ένα με μένα γίνονται. Πρόσωπο θαμπό, θλιμμένο, ένα με την θάλασσα, υγρό και αλμυρό. Βουτιά κι όμως τα δάκρυα νιώθω να με πνίγουν, όχι το νερό. Ανάσα στον καημό, αλλά τίποτα δεν ωφελεί. Ελπίδα για τι να υπάρχει σε έναν ωκεανό, όταν η αγκαλιά σου είναι άδεια και το μυαλό γεμάτο από αναστεναγμούς

Ναυαγός μιας άλλης εποχής.

Πρέπει να βρω έναν τρόπο να μην πιστεύω σε τίποτα, να μην ελπίζω για τίποτα. Να ντυθώ στα μαύρα πέταλά μου, να σιωπώ σε βλέμματα και τα μάτια να έχω κλειστά σε ό,τι προσπαθεί να με αγγίξει. Πρέπει να μάθω τον εαυτό μου να κρατάει όνειρα μακρυά, να μην νιώθει τίποτα και σε όσα κι αν ελπίζει, να γνωρίζει πως μόνο σε εκείνην ανήκουν, πουθενά αλλού.

Ουδείς στο ξενύχτι σου και το πέπλο στον ουρανό αστέρια κλέβει. Επιστροφές από ατέλειωτα ταξίδια, σε μια παραλία να χαζεύεις αυτό που δεν μπορείς να δεις και να αγγίξεις. Είσαι εκεί, αλλά και πάλι βρίσκεσαι σε άμμο, χάνονται τα ίχνη. Βολεύεσαι σε μια ψάθινη καρέκλα, στα νωχελικά κύματα, στο αεράκι που θα σε ακουμπήσει σαν το πιο γλυκό φιλί. Δεν είναι κανείς εκεί.

Μέσα στα μάτια σε κοιτώ κι ας μην τα έχω αντικρίσει ποτέ μου. Στην αγκαλιά μου σε έχω κρύψει κι ας το ξέρουν όλοι. Φιλώ τα χείλη σου κι ας μην μου τα έχεις χαρίσει ποτέ σου. Ατελείωτες οι ώρες κοντά σου κι ας μην τις μοιράζεσαι μαζί μου. Ποτέ δεν σε κατάλαβα, γιατί δεν κατανόησα το πως σε κατέχω.
Ώρα σου καλή, όποιος κι αν είσαι!

Ούτε μια ευχή μην πεις, μην ψελλίσεις λέξεις που μένουν και αντηχούν περισσότερο από τις στιγμές. Σώζεται το δάκρυ σε μια πληγή, δροσιά σε ερημιά. Μια στάλα φιλί γίνηκε η νυχτιά, αυτή ξέρει πως να με γλυκάνει, θα φέρει τα όνειρα, προβολές από τις ευχές που ξέχασες, απ' όσα λησμόνησα ήδη.

Σπας την φωνή σου, μίλια σε ένα σόλο κιθάρας και ξεδιψάς μάτια και καημούς. Για όσους σε καταλάβουν, για όσους σε νιώσουν μόνο και πιο μελαγχολικό από τις ίδιες τους τις σκέψεις. Σπας χορδές, τα δάχτυλά σου όμως ψιθυρίζουν στίχους και μελωδίες. Μην πεις πως δεν σε προειδοποίησα, είσαι παρών και απών στην παρούσα σκηνή.
Κλειστά μάτια μέχρι το τέλος, γιατί ζεις τα πάντα.

http://www.youtube.com/watch?v=Afc93iaP3oA

Αφημένες δροσοσταλιές σε παραθυρόφυλλα, σε τζάμια αυτοκινήτων, πάντα την αυγή, στο χάραμα της μέρας. Καλοκαίρι και αισθάνεσαι μια πρωινή ψύχρα, την αύρα της νύχτας που έχει συσσωρευτεί μέσα σου, τότες ώρες παραδομένη στον μορφέα, δύσκολο να ξυπνήσεις, να αφυπνιστείς για το φως της ημέρας. Αέρας στο πρόσωπό σου, τρέχεις, όμως οι σκέψεις νωχελικά μπαίνουν σε τάξη, αφηρημένη σε ονείρου ξελογιάσματα.

Ψυχές στην αγκαλιά σου, την καλύτερη θέση ζητούν για ένα ακόμη δειλινό για ένα φεγγαρόλουστο τύλιγμα πριν δύσει η ματιά τους και ακολουθήσουν μονοπάτια ονείρου και νοσταλγίας. Φιλιά στα χείλη σου κοντοστέκονται πριν ψιθυρίσουν ευχές και σκεφτούν μέρες αδειανές, βράδια ξεχασμένα σε φλόγες που σιγόσβηναν από νωχελικές πνοές.

Στην αγκαλιά σου ψυχές αποζητώντας δανεικά αρώματα, κάτι να μένει όσο η σκέψη θα ταλαντεύεται σε γη και ουρανό. Σε αποζητούν οι αλύτρωτοι καημοί, οι ξεχασμένοι δαίμονες του μεσονυκτίου και εσύ όχι δεν λες!

Σε χάδια χάνεσαι τα βράδια,νοσταλγός μιας καλοκαιρινής υγρής νύχτας, να ακούς στάλες βροχής στα πόδια σου. Στην ψυχή σου κλείνεσαι, να μην σε βρω και μένω ώσπου να κοπάσει η σιγή σου. Κλειστά παράθυρα το φως δεν κρύβουν, απλά καλύπτουν κενά. Ξαπλώνεις πάνω σε γη, αλλά ουρανό αγκαλιάζεις, ως εκεί που φτάνει η ματιά σου.

Θα βλέπω την πανσέλληνο στην αγκαλιά σου, αυτήν θα ζητήσω και χάρισμά σου, όσα δάκρυα και αν κερνάς. Με ή χωρίς ευχές ξέρω πως δεν είμαι όνειρό σου, αλλά η ψυχή σου. Τοπίο δίχως λαλιά, μόνο σε φως μέρας.