Ίδιες παραστάσεις, ίδιες εικόνες με φιγούρες αδύναμες από την εξαθλίωση της ψυχής. Ίδιο σκηνικό, με χρόνια φιλιά να μένουν στο ίδιο τοπίο, παγωμένα και θαμπά. Κανείς δεν θα θελήσει να σε αγγίξει, μοιάζεις ξεχασμένο ραβασάκι σε τσέπη αδειανή. Ξεθωριασμένη ματιά σε βιαστικές λέξεις για να καλύψουν την σιωπή για να σωπάσεις και συ να μιλάς, να ζητάς κάτι που φάνηκε να σου ανήκει, γιατί θα έπρεπε κάποια στιγμή να μπορείς κάπου να κουρνιάσεις για το λίγο, για να ξαποστάσεις τα πικρά φιλιά.