Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Και εγώ ζυγώνω όνειρα να δω και εγώ σε τι μοιάζουν, σε ποιον δίνονται και αν είναι πιο απλησίαστα και από την ίδια μου την ψυχή. Πλησιάζω στην μεριά σου για να πω ένα γεια και να φύγω πάλι για της καρδιάς το όνειρο. Δεν ξέρω πολλά, αλλά την αλήθεια ξέρω και αυτός είναι ο καημός. Στα μάτια μην κοιτάς, το σκοτάδι με πνίγει και δεν θα βρεις τίποτα για να πιαστείς και να πεις δυο κουβέντες φιλικές. Λίγο πριν με αγγίξεις βρες μια δικαιολογία και πες "λάθος" και δεν θα σε συλλογιστώ ποτέ.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Βέβαια! «Λάθος» που περπάτησα την φαντασία σου σε δρόμους του ονείρου που δημιούργησα εντονες προσδοκίες πραγμάτωσης του ονείρου που σου δημιούργησα θετικές σκέψεις αλλά να θυμάσαι οτι ζούμε στον «κόσμο του ονείρου» και πολλές φορές ο προορισμός πέφτει σε δεύετρη μοίρα και αυτό που μετράει ειναι το ταξίδι το ίδιο και οι εντυπώσεις που αποκομίζουμε απο αυτό. Καλή συνέχεια στο ταξίδι σου.