Να γράψω θέλω ώσπου οι στίχοι να σταματήσουν σε σένα, στα χείλη σου, στην ματιά σου. Όνειρα θερινής νυχτός όντως, ποιος να παύσει τις σκέψεις, όταν δεν είσαι εδώ! Δικαίωμα στην ψυχή να βρει ψευδαισθήσεις και να πατήσει πάνω τους, να φτάσει ουρανό. Μια ευκαιρία για του φεγγαριού την αγκαλιά να γευτεί, λίγο πριν κλείσει μάτια και βρεθεί στην επόμενη μέρα.

Δεν θα αργοπορήσουν πολύ οι μοίρες και θα σε ξυπνήσουν την στιγμή που θα αγγίζεις ακτή, όλα στα όρια.

Οι στίχοι από ένα τραγούδι τα λένε όλα, όμορφα και ήσυχα. Ξαπλωμένη σε έναν καναπέ, αφημένη σε σκέψεις και εικόνες που ούτε τώρα δεν εμφανίζονται, ούτε καν δειλά. Έχεις γίνει στοιχειό και εσύ, το αναγνωρίζεις, σπασμένα φτερά, φωτεινό φόρεμα, μα σκοτεινή μορφή. Θα κάνεις το ατόπημα να ρωτήσεις, θες να μάθεις ακόμη κι αν σε πληγώσει η αλήθεια, θες απλά να βαδίζεις εκεί που υπάρχει όντως πόνος, εκεί που υπάρχει όντως φωτιά, εκεί όπου υπάρχουν ματιές που μιλούν για τις ψυχές που κουβαλούν σημάδια. 

Ένα ακόμη βράδυ, δεν είναι τίποτα, περαστικό καράβι, εσύ, φάρος συνεχίζεις να εκπέμπεις ασυρνατησίες από μοιρολόγια.

Δεν έχω φοβίες, απλά νιώθω!

Σε ύφασμα λινό και σατέν γράφεις στο απόβραδο τα χάδια που οι μοίρες κρατούν. Ανάσες μακρυά σωπαίνει η μέρα και φέγγει η ομορφιά της εμπρός σου. Να διαλέξω μόνο αεράκι να φέρει την μορφή σου απέμεινε στην μαύρη και λιτή μου λίστα απόψε. Επιφυλακτικός και επιλεκτικός, εσύ θα ορίσεις το κάλεσμα. Ένα φιλί είναι αρκετό θα ψιθυρίσεις, πως δεν το είχα σκεφτεί!

Ταλαίπωρος θα δηλώσει, μια σκέψη είναι όλα, τακτοποιημένα και αφημένα σε αποτυπώματα ενός θολού σκηνικού. Βραδιάτικο τι γυρεύεις να αποκαλύψεις μυστικά και θάματα; τριγυρίζεις και δηλώνεις επαναστάτης μια ακόμη φορά, κάποιος θα βρεθεί να σε πιστέψει, τάχα πως αφαιρέθηκε στο παρελθόν σου. Να σε καταλάβει κάποιος προσπαθείς, να σε νιώσει και να βαδίσει αγκαλιάζοντας τις σιωπές σου. Οι πληγές μαρτυρούν, αλλά για τον βίο σου δεν μιλούν. Βασανισμένος από σκέψεις στάθηκες σε ένα παγκάκι, παιδική χαρά το αποκαλούν όσοι μόνιμα το αποφεύγουν. 

Δίπλα σου, απομεινάρια ψυχής, έστησαν έναν ανδριάντα για να μην ξεχαστεί η μορφή, αλλά πες μου ποιος το κοίταξε ποτέ.

Ανάγκη να σε ονειρευτώ σε σεντόνια δικά μου, αεράκι να περνά από τον λαιμό μου και να θαρρώ δικά σου φιλιά. Κάπως έτσι πλησίασε ο μορφέας, να κάνει καλέσματα, να φέρνει το φεγγάρι αντίκρυ στο παραθύρι μου και νανούρισμα να θυμάται όπως και τότε. Θα έρθεις; σε αγκαλιά νοητή, έστω, θα είσαι εδώ ως την αυγή; να ξυπνήσω στην ματιά σου μέσα και εσύ στην δικιά μου. 

Ποντάρω στο όνειρο, σε ό,τι πιστεύω και δικό σου χατίρι ας γίνει.

Περνούν οι στιγμές και μέσα παγώνεις, θαρρείς η μοναξιά μονάχα λυτρώνει και περνούν οι βραδιές νωχελικά. Θα ήξερες και από μόνος σου να πεις λόγια στον εαυτό σου, αλλά την βασκανία φοβάσαι πιο πολύ από όλα. Ψεύτης καιρός και ήλιος παιχνιδιάρης και βλάσφημος όπως πάντα. Περπατάς και σκέφτεσαι πως κολυμπάς σε θάλασσες γνωστές και κοντινές. ενώ ακίνητος και ψυχικά ανίκανος για όσα το μυαλό παλεύει να περάσει στην λούφα για να ξεφύγει. Περνούν οι στιγμές και μέσα βουρκώνεις, θαρρείς η μοναξιά μονάχα πως φτάνει για μια ζωή φωτιά. Ένα συναίσθημα θα σε κυριεύει πάντα και αυτό πληγώνει πιο πολύ από όσα θα φανταστείς πως βαραίνουν συνειδήσεις, καταστρέφουν αψεγάδιαστες νυχτιές.

Και ταξίδευε ο ήλιος μαζί μου και γευόμουν αλάτι στα χείλη του. Πόσα λόγια να είχαν ειπωθεί, πόσες εικόνες στην ματιά του, όταν θα αντίκριζαν νέα τοπία σε αγκαλιές που ούτε και εσύ θα σκεφτόσουν πως υπάρχουν; 

Κοντινός προορισμός το λιμάνι του, αλλά βρες τρόπο να ξεφύγεις από όλα, πες του. Καράβι σταματημένο, μα το φως το διαπερνά και τρέχει μέσα του. 

Ένα ηλιοβασίλεμα ζητώ, να δούμε μαζί, όπως αυτό, θα αφεθεί ο ήλιος αντίκρυ μας.

Μετάβαση σε σημειώσεις έξω από τα συνηθισμένα. Θα πετάξεις τα παλιά αστεία και θα φορέσεις την ποδιά σου, να μπλεχτείς στα "καθώς πρέπει" και στις σκιές του κόσμου. Πέρασε η ώρα πιο γρήγορα από όσο ήλπιζες με τούτο τον χορό. Ψάχνεις ακόμα, ανακατεύεις την τράπουλα μια ακόμη φορά, γιατί δεν σου άρεσαν τα φύλλα, μα ξεχνάς πως η μοίρα είναι μάνα όλων.

Έχουν σημασία τα λόγια, η σειρά που διατυπώθηκαν ή απλά που δεν κοιτάς θάλασσα όταν τα ψελλίζεις; ένα βήμα πριν ακουμπήσεις άμμο και φεύγεις, πριν χαρείς όσα σκεφτόσουν πως χαμόγελο θα σου φέρουν. Σκαλοπάτια περνάς, ενώ θα καθόσουν όπως συνήθως για ένα τσιγάρο, αλλά τα σκορπάς. Βροχή για να σε αγγίξει, πρέπει να σε ξεγελάσει, αλλά είναι πιο εύκολο τον ήλιο να πείσει να μην φανεί, παρά αυτό. Αδύναμος δεν θα φανερωθείς ποτέ κι ας έχεις λυγίσει πριν έρθει το φεγγάρι αντίκρυ σου. Αν πω κάτι, μια λέξη θα είναι για σένα, αλλά την κατέχεις ήδη, όπως τα όνειρά μου.

Κοντοστέκομαι στο άκουσμα, στο κάλεσμά σου,περνούν βροχές από τα μάτια μου από τις τόσες εικόνες και πορεύομαι προς την μεριά σου. Ανάσα και φιλί στην αγκαλιά σου παραδίδω μη σκεπτόμενη συνέπειες, λάθη, σωστά, αναρχίες στο μυαλό και σώμα. Εισχωρεί η άμμος στις σχισμές του κορμιού σου και αφαιρέθηκα στο κοίταγμά σου. Νιώθω διαφορετικά από πριν, σαν να ωρίμασε η σκέψη και βουτάει πιο βαθιά στα νερά σου, να βρει, να ανακαλύψει τα ουσιώδες και τα αναγκαία. 

Κλείνω και έρχομαι, από τα όνειρα στην σφαίρα του πραγματικού, από την όχθη, σε λιμάνι δικό σου και ολότελα φτιαγμένο από  προσδοκίες και από φτιασίδια ψυχής.