Έχω δικαιολογία στο να πω μου λείπεις και ας έχει περάσει καιρός και ας έπρεπε να έχει ξεθωριάσει η θύμησή σου; κι όμως το σκέφτομαι έντονα, σαν σε ζούσα μέρες και νύχτες ολάκερες. Μην θαρρείς και εγώ η ίδια προσπαθώ να το εξηγήσω, να το σβήσω, να αποφύγω, αλλά μόνο του θηριεύει σαν να του όφειλα κάτι, σαν να είχα τάξει και μου το θυμίζει, γιατί απλά αφαιρέθηκα.

Ψάχνω να βρω μια αιτιολογία και να δικαιωθώ, να δικαιολογηθώ μάλλον στην ψυχή μου, που μοιάζει μάταια να περιφέρεται σε στέκια που ποτέ δεν ήταν δικά της.