Ουράνιο τόξο σε γκρι φόντο

Μια φορά κι έναν καιρό, όπως αρχίζουν όλα τα παραμύθια, ξεκίνησε και τούτη η ιστορία.  Μαρτυρίες θέλουν να υπήρχε ένας κόσμος μικροσκοπικός και ξεχασμένος από ανθρώπου μάτι, όπου ζούσαν μικρά ξωτικά και νεράιδες.

Κυλούσαν όλα αρμονικά  και γαλήνια, αλλά από τούτο τον κόσμο έλειπαν τα χρώματα, μήτε κόκκινο, μήτε μπλε, μόνο γκρι, να ισορροπεί τις εικόνες και τα πνεύματά τους.

Σε τούτο τον κόσμο ζούσε και μια μικρή νεράιδα η  Iζαμπέλα, έμοιαζε με ζωγραφιά, αλλά σκίτσο γκρι. Θαρρείς πως πάντα ήταν χαμογελαστή και χαρούμενη και ας μην έβλεπες χαμόγελο στο πρόσωπό της. Ευγενική μορφή και καρτερική. Κάθε μέρα πήγαινε στο πηγάδι σιγοψιθυρίζοντας μελωδίες, δίχως λόγια, για να πάρει λίγο νερό για το σπίτι της, καθώς  έβρεχε δροσοσταλίδες μόνο τον χειμώνα.

Πάντα ευχόταν για χρώματα κι ας μην τα είχε δει ποτέ της. Άκουγε  ιστορίες από τους γονείς της, πως σε παλαιότερα χρόνια ο κόσμος τους  είχε ζωντάνια με χρώματα φωτεινά, εκθαμβωτικά έντονα και αυτό γιατί υπήρχε πέρασμα στον κόσμο μας και έκοβαν φύλλα και λουλούδια και στόλιζαν τον δικό τους. Θρύλοι έλεγαν πως η πύλη έκλεισε σαν  στέρεψαν οι ευχές και τα όνειρα των ανθρώπων.

 Πάντα αναρωτιόταν αν θα μπορούσε ποτέ να τα διακρίνει και να τα διαχωρίσει, αν θα την περιέβαλαν και διατύπωνε λόγια για αυτά σε μελωδίες.

Όπως κάθε μέρα, η Iζαμπέλα ξεκίνησε για το πηγάδι για μια στάλα από δροσοσταλίδες. Μαζί της ήταν και ένα ξωτικό, ο Γιούπι , του άρεσε να την ακολουθεί και να την πειράζει, να τις λέει ιστορίες και να τις ξεκλέβει λίγες δροσοσταλίδες, όταν έπαιζαν  κρυφτό. Συνήθιζε να την πειράζει που όλο σκεφτόταν χρώματα και λουλούδια, αλλά εκείνη του το ορκιζόταν πως αν τα είχε, σε εκείνον  θα τα έδειχνε πρώτα .

Στην διαδρομή για το πηγάδι μιας και η ώρα πέρναγε και είχε κουραστεί η Ιζαμπέλα να κυνηγά τον Γιούπι, κάθισε κάτω από ένα δέντρο να ξεκουραστεί. Ο Γιούπι, άφαντος, ούτε λαλιά, αν και είχε ανακουφιστεί για λίγο η Ιζαμπέλα που είχε ησυχία, ανησύχησε και άρχισε να τον καλεί, έπρεπε σε λίγο να γυρίσουν σπίτι. Λίγο πιο πέρα ξεκινούσε ένα δάσος, αν και φοβόταν μόνη, προχώρησε, φωνάζοντας τον γιούπι. Ξαφνικά αντιλήφθηκε κάτι παράξενο, κάτι πρωτοφανές για εκείνην, ένα φως, μια έντονη λάμψη που έφεγγε σε ένα σημείο πιο πέρα. Πλησίασε αργά και προσεχτικά και για έκπληξη της, βρήκε τον Γιούπι να φεγγοβολά διαβάζοντας ένα βιβλίο.

-τι κάνεις Γιούπι;

-          -Έλα, έλα να δεις!

-          -Τι  είναι αυτό;

-          -Δεν είναι υπέροχο; Δες, δες πόσα χρώματα, κάθε σελίδα και διαφορετικό!

-          -Απίστευτο, έχει εικόνες πολύχρωμες, λουλούδια.

-          Μα που το βρήκες;

-          -Έψαχνα κάτι να σε πειράξω και το βρήκα μέσα στην κουφάλα αυτού του δέντρου.

Δεν έδωσε καν σημασία η Ιζαμπέλα στα λόγια του γιούπι, είχε μαγευτεί από τα χρώματα. Όλο το σημείο γύρω τους είχε αποκτήσει άλλη υφή και αίσθηση.

-         - Λες Γιούπι να έχεις βρει ένα κομμάτι  για να φέρουμε χρώματα στον κόσμο μας;

Ο Γιούπι απλά την κοίταξε!

-          -Πρέπει να γυρίσουμε σπίτι. Να το πάρουμε μαζί μας.

Με μια απότομη κίνηση έκλεισε το βιβλίο και τα χρώματα χάθηκαν από γύρω τους.

-          -Μάλλον δεν πρέπει. Είπες να το πάρεις και έκλεισε.

-         - Ίσως έχεις δίκιο, θα το αφήσουμε εκεί που το βρήκες και θα έρθουμε αύριο.

-          -Να το πούμε στους γονείς μας;

-          -Θα μας πιστέψουν; Δεν ξέρουμε καν τι είναι και τι δυνατότητες έχει.

-         - Σπίτι για όνειρα και θα έρθουμε νωρίς να το διαβάσουμε όλο.

Καθώς τοποθετούσε ο Γιούπι το βιβλίο στην κουφάλα του δέντρου, η Ιζαμπέλα ακούμπησε τον κορμό και φύτρωσε ένα λουλούδι, ξαφνιάστηκε, πρώτη φορά έβλεπε λουλούδι, ένα μωβ λουλούδι. Αναγνώρισε το χρώμα κι ας μην είχε ξαναδεί. Έσκυψε και το μύρισε και το φόρεμά της γίνηκε με μιας, μωβ. Χαμογέλασε και άρχισε να τραγουδάει. Τράβηξε τον Γιούπι σε χορό.

-        -  Δες , το φόρεμά μου έχει χρώμα. Μωβ!

-          -Πάμε σπίτι, θα βραδιάσει, άσε τα τραγούδια και τους χορούς.

Και έτρεξαν πίσω στο σπίτι. Όσο απομακρυνόταν, το φόρεμα ξεθώριαζε και γινόταν και πάλι γκρι. Μπήκαν αθόρυβα σπίτι, άφησαν σε μια γωνιά τις δροσοσταλίδες και κοιμήθηκαν. Όλο το βράδυ η Ιζαμπέλα στον ύπνο της έβλεπε όνειρα, χρώματα, λουλούδια και εικόνες με ουράνιο τόξο.

Η μέρα δεν άργησε να φέξει και σαν ξημέρωσε η μικρή μας νεράιδα έτρεξε πίσω στο δέντρο, δεν μπορούσε να περιμένει τον υπναρά Γιούπι.

Ακούμπησε τον κορμό του δέντρου, σιγοψιθύρισε ένα τραγούδι για το ουράνιο τόξο, που της είχε μάθει η γιαγιά της και άνοιξε το βιβλίο. Τι πανδαισία χρωμάτων, είπε η Ιζαμπέλα και ξάφνου βρέθηκε σε ένα διαφορετικό τοπίο.

Βρέθηκε στο δωμάτιο μιας μικρής πριγκίπισσας, της Ελένης. Ένα κοριτσάκι μόλις 3 χρόνων, που είχε μάθει να λέει την δική της προσευχή κάθε βράδυ. 

-         - Θεούλη μου να έχεις καλά τον μπαμπά μου, την μαμά μου και όλων τον κόσμο.

Η ιζαμπέλα δεν δίστασε και την φίλησε στο μέτωπο για όνειρα γλυκά. Η μικρή μας πριγκίπισσα δεν αντιλήφθηκε το παραμικρό, είχε ήδη κοιμηθεί.

Τόσο χαρούμενη η νεράιδα, χάζεψε στο δωμάτιο για λίγο. Ζωγραφιές παντού, τοίχοι με ροζ και μωβ χρώμα, ένα ουράνιο τόξο πάνω από το κρεβάτι της και πιο δίπλα, ζωγραφισμένη μια νεράιδα, μια νεράιδα με μωβ χρώμα, η Ιζαμπέλα.

Έκλεισε τα μάτια της, σιγοψιθύρισε το τραγούδι του ουράνιου τόξου και βρέθηκε πίσω στο δέντρο. Απίστευτο είχε περάσει στον κόσμο μας, είχε νιώσει την γαλήνη και την αθωότητα του μικρού κοριτσιού και είδε για πρώτη φορά πως κάποιος πίστευε πως υπάρχει.

Ο Γιούπι είχε φτάσει εδώ και ώρα και εκείνος στο δέντρο και περίμενε να φανεί η Ιζαμπέλα.

-          -Γιατί δεν με περίμενες;

-          -Είναι υπέροχα σου λέω, χρώματα και καλοσύνη.

-          -Δεν θα σε ξαναπαίξω, θα πάω και θα πειράζω την ντέζι από αύριο.

-         - Έλα μην θυμώνεις, δεν μπορούσα να περιμένω, θα πάμε και μαζί. Πάμε να το πούμε στους δικούς μας, πιστεύω πως βρήκαμε την πύλη για τον κόσμο των ανθρώπων, θα φέρουμε τα χρώματα και εδώ. Να δες, σου έφερα μια κίτρινη κλωστή.

Η Ιζαμπέλα είχε πάρει μια κλωστή από την κουβέρτα της μικρής Ελένης , την πέρασε στον λαιμό του Γιούπι και πήγαν πίσω στα σπίτια τους.

Η είδηση δεν άργησε να μαθευτεί και σε κάθε σπίτι  να γεμίζει με φως, με χρώματα, καθώς κάθε βράδυ οι νεράιδες έρχονταν στον κόσμο μας , καληνύχτιζαν μικρές πριγκίπισσες και μικρούς πρίγκιπες  και γύριζαν με ένα καινούριο χρώμα ή λουλούδι.

Όλος ο κόσμος της Ιζαμπέλας πια είχε χρώμα, παρά μόνο ένα σημείο ξεχώριζε για να θυμίζει το παρελθόν, το δέντρο. Ένα γκρι δέντρο με φόντο το ουράνιο τόξο.

υγ: Αφιερωμένο στις πριγκίππισες μου.....

Ευτυχία, Ραφαηλία, Χρυσάνθη