Το Κατηγορώ

Έχεις ανάγκη την αδυναμία του άλλου για το δικό σου εγώ. Κι αν ο άλλος φανεί δυνατός; εσύ αδύναμος; ανήμπορος να αποδείξεις την ύπαρξή σου; δεν θες το εγώ+εσύ, αλλά το εγώ μαζί με εσένα, δίχως κανόνες κι από τις δυο μεριές, δίχως όρια.
Στέκεσαι στην άκρη κι απομακρύνεσαι, ως το τέλος της κουβέντας έχεις χαθεί, λες και δεν έχεις λόγο, δεν έχεις σκέψεις ή συναίσθημα να εκφράσεις.
Σου λείπει η αίσθηση του εαυτού σου, η έννοια του να είσαι αυτόνομος κι αποζητάς τι; να σου υποδείξει ένας τρίτος, το "ότι καλά είσαι κι έτσι"; μην ζοριστείς, μην τυχόν και δεις ποιος είσαι; μην χρειαστείς βοήθεια πραγματικά και δεν βρεις;
Λυπάμαι που μεγάλωσες και δεν βλέπεις πως έχεις γεράσει, δεν ζεις!

Δείγμα γραφής

Όλος μου ο κόσμος μια πένα, κι αν γράψω, δεν μπορώ να το ξαναγράψω. Θα είναι σε χαρτί; θα είναι στου μυαλού μου τον χάρτη; θα διαλέξει μορφή και θα αφεθεί, μην ζητήσεις παραγγελιά, αντίδραση στην δράση σου. Είναι αυτό που θέλει η στιγμή, το δάκρυ που κυλά στην ψυχή, η χαρά στο χαμόγελο, μια σκέψη αλλιώτικη, ένας καημός που βγαίνει στην στροφή της φυγής, λίγο πριν επιστρέψει στον κόσμο του ονείρου.
Όλος μου ο κόσμος δυο φιλιά κι αν τα ακουμπήσω , δεν μπορώ να τα ματαδόκω, δεν μπορώ να τα αισθανθώ. Θα είναι σε δέρμα αίσθηση; θα είναι συνέχεια από ένα χάδι; θα διαλέξει εκδοχή και θα αποδώσει τα εύσημα στον δημιουργό, στον εμπνευστή.
Μια πένα και ένα μολύβι ανάμεσα σε δάχτυλα και παλμούς.

Intro

Να σου πω ότι σε αγαπώ; ότι σε θέλω; πόσο σε θέλω, πόσο σε νιώθω; και πάλι μοιάζει να μην αρκεί, να μην είναι αρκετό. Βουρκώνω, σε  βάλτο, σε λιμνάζοντα ύδατα κι όμως βρίσκω δροσιά, ένα αλλιώτικο ρεύμα, που όσο κι αν με ανατριχιάζει, με παγώνει και με οδηγεί πέρα από τον ορίζοντα.
Έμαθες τα μαντάτα; λένε πως η ποίηση είναι ρομαντική, πως ο ποιητής είναι βαθιά μελαγχολικός, δεν ελπίζει σε πολλά, ίσως προσμένει μαύρο ή την ψυχή του να γκρεμιστεί σε μέγιστο βαθμό, κι αυτό ίσως γιατί νιώθει τόσα, καταλαβαίνει τόσα πολλά.
Να σου πω ότι σε θέλω εδώ; ότι το φιλί ξεχνιέται; πόσο σε αγαπώ, πόσο σε πονώ; ίσως για εισαγωγή να είναι καλή επιλογή.

Διαστρέβλωση

Να με πληγώνεις, να νιώθω, να ξυπνάω από λήθαργο, από την απομόνωση που ζω χρόνια. Είχες πει "να με προσέχεις" και εγώ σε άφησα να χαθείς σε λημέρια άγνωστα και σκοτεινά. Γυρνάς στο συνηθισμένο, στο οικείο κι ας έχει βγάλει οπλές για να σε αφοπλίσει.
Θες να πούμε δυο κουβέντες κι ας είναι αντρίκειες; να σε χτυπήσω στην πλάτη με χάδι κατανόησης, όχι καχύποπτο και καθησυχαστικό.
Αμφιβάλλεις, λες, πως υπάρχω στον κόσμο σου, πως ανασαίνω και εγώ καθόμουν μερόνυχτα δίπλα στις σκέψεις σου, λες και δεν υπήρχε το αύριο, ίσως από φόβο, ίσως λόγω του ότι, ετούτο το άμοιρο φιλί λαχταρούσε χείλη και φωτιά.
Να σε πληγώσω, να νιώσεις τον λήθαργο που βρισκόσουν, που είχες παραδοθεί στην προκατάληψη και στο χθες.

Έτσι μοιάζει!

Ο κόσμος ζει στο όνειρο και εσύ στην πραγματικότητα. Πίνουν μέθη και ξενυχτούν με φεγγάρι και άστρα. Εσύ; διαλέγεις σκοτάδι και σιωπή. Είναι τραγικό, ψάχνουν πιο μακρινό αστέρι θα πέσει, ενώ έχει προσπεράσει έτη φωτός και έχει αδιαφορήσει για τις βλέψεις των ματιών σου. Ο παράδεισός σου είναι λίγο χώμα και νερό. Μια σταγόνα ήλιος να βλέπει την κόμη σου, να λάμπει, αλλά ποτέ το πρόσωπό σου.
Ο κόσμος ψάχνει το όνειρο και εσύ ζεις την αλήθεια σου. Ποδοπατούν σύννεφα, πάνε σε πλανήτες μακρινούς. Εσύ, μπλέκεσαι με μελάνια και ψυχές.
Τα παραμύθια θέλουν φαντασία και η ζωή ανάσα κι ας είναι βρώμικη, δεν θα ψάξεις για λουλούδια, μέσα στον χειμώνα, αλλά για μια ζεστή γωνιά και ας σε βρίσκει το αγιάζι.
Ο κόσμος είναι ψεύτικος, εσύ;

Επίγραμμα

Μου αρέσει η αίσθηση του κρεβατιού μου, όταν το έχω αφήσει για κάποιο άλλο και καλή ήταν η διασκέδαση και το κάτι διαφορετικό, αλλά είμαι πιστή στην αίσθησή του, στην αξία του, σε αυτό που μου προσφέρει και είναι ουσιαστικό.
-Με δουλεύεις έτσι τώρα!!! Κάθεσαι και γράφεις για το κρεβάτι σου; κυριολεκτικά για το κρεβάτι;

-Ναι ρε φίλε γιατί όχι;

Γιατί ακόμη κι αν ένα αντικείμενο βγει φερέγγυο, τότε έχει ουσία. Έπαψε να είναι ύλη, να είναι άψυχο, κάτι δεδομένο, κάτι τετριμμένο. Εγώ πάνω του αφήνομαι ώρες, μέρες, μην ζηλεύεις!

Tron

Πέρα από τα όρια, ο κόσμος απλώνεται με υπέρογκη ταχύτητα. Πιάνεσαι από τον ρυθμό και πάλλεσαι στο χρώμα και στην πνοή. Πέρα από τα όρια , βρίσκεται η σιωπή σου να κοιτά παρελθόν και μέλλον, ψάχνοντας στο σήμερα δικλείδες και θραύσματα.
Βαδίζεις προς το φως, τον ίδιο σου τον εαυτό προσπερνώντας φωνές, ψέμματα και αισθήματα που σε κρατούν δέσμιο σε μια θολή πραγματικότητα.
Δίνεις ζωή στα πορίσματά σου, δίνεις φως στο σκοτάδι και κρατάς μια σκιά για την στιγμή που θα χρειαστεί να κρυφτείς από τις ατέλειες του κόσμου που αφήνεις πίσω σου.
Πέρα από τον ορίζοντα, ο κόσμος απλώνεται με δίχτυα και θάλασσες, που η ενέργειά τους ανακυκλώνεται και δημιουργεί την ανάσα σου.

Κυκεώνας

Ερωτευμένη με το όνειρο ή με το όνειρο που ακουμπάει την ζωή; να έχει ελαττώματα να ξυπνώ, να τσιμπιέμαι, να ξέρω που βρίσκομαι, που βαδίζω. Μιλώ, ακούγομαι, νιώθω, υποπτεύομαι και σε φέρνω πιο κοντά μου. Αν είσαι όνειρό, βρέθηκες εδώ κατά λάθος, πιστεύοντας πως θα είσαι κομπάρσος και όμως βαδίζεις προς την μεριά μου, να κρατήσεις ψυχή, μια αγκαλιά για τον θλίψη σου και υπομονή για όση δεν σου χάρισαν, ούτε οι Ερινύες.
Περιμένεις το όνειρο, μα συνεχίζεις να ζεις σε γυάλινο κόσμο, γιατί ποιος να το πιστέψει; εσύ που αρνείσαι πεισματικά την ύπαρξή μου ή εγώ που αρνιέμαι ενάντια σε αισθήματα πως υπάρχουν και αντηχούν στην μορφή σου;
Θα θέλαμε το ιδεατό, ένα σύμπαν μόνο για εμάς τους δυο, αλλά η στιγμή σου υποδεικνύει φυγή, σιωπή και αλήθειες που θα σπάσουν το δάκρυ στην ματιά σου.
Ερωτευμένη με την ύπαρξή σου, ουτοπική ή μη.

Πατημασιές

Την ψυχή τι την ρωτάς; ποιο φιλί θέλει ή που επιθυμεί να πάει; τα όνειρα τρέχουν μόνα τους σε αλλιώτικο κόσμο, τρισδιάστατο και η σκέψη σου έχει σταματήσει για όσα δευτερόλεπτα μπορεί να ξεκλέψει ακόμη. Μα δεν με ξέρεις καημένε;
Μόνος σε καμβά άλλου, θα χρωματίσεις τις πατημασιές σου και οι υπόλοιποι θα προσπαθούν να καταλάβουν την έμπνευση, ενώ εσύ θα βρίσκεσαι στο υπόγειο του σπιτιού σου, του μικρού παράδεισου, που αν του ρίξεις φως θα εκπλαγείς από το συναίσθημα.
Την ψυχή τι την έχεις; ποιο φιλί να της ρίξεις δόλωμα, να την οδηγήσεις εκεί που θες να πας και να την κρατήσεις σε αγκάλη, σε κάτι τόσο μοναδικό, που τα δάκρυα δεν φτάνουν να αγγίξουν.
Τα όνειρα κάπου παίζουν μόνα τους, αμέριμνα, όπως πρέπει, δίχως συνοχή και τάξη. Θα έρθουν όποτε διαλέξουν πως είναι καλύτερα, όταν θα νιώσουν την ανάγκη σου, όχι πιο πριν, δεν έχει νόημα!

Τα Πάθη.....

Μπαίνουμε στην εβδομάδα των Παθών και οι σκέψεις θα κάψουν την μορφή σου. Όλα φταίνε και όλοι για την κατάντια σου, για την τύχη σου, για τα φιλιά σου. Δεν θέλεις πολύ, δεν θέλεις και πολύ, αλλά ποιος καταλαβαίνει την διαφορά σου για να την πει και να στην κάνει ανατροπή;!
Περιμένεις τον χρόνο να περάσει, να λησμονήσεις την ψυχή σου και να την παραδόσεις σε κάτι αγνό ή σε κάτι τελειωτικό, που θα σε εγκλωβίσει, αλλά θα είναι απλώς όρια για τους πολλούς, για την καρδιά σου ανακούφιση.
Εβδομάδα των Παθών και τι άλλο να πούμε;! κάποιος θυσιάστηκε για να γίνει πιστευτός. Κάποιοι τον ακολούθησαν σε πυρά, θάλαττα και χολή, άλλοι τον συκοφάντησαν, τον λοιδώρησαν και τον αγνόησαν.
Υπάρχει πάντα ένα περιθώριο για περισυλλογή, για ησυχία, για λίγη θαλπωρή σε μια μικρή και σκοτεινή γωνιά, που δεν θα σε αναζητήσει, τι περιμένεις;
Στον πρώτο κρότο που θα ακούσεις, να έχεις το βλέμμα σου στραμμένο προς την μεριά μου, να δω την ματιά σου να λάμπει, να είναι το τέλος μιας περιόδου, αλλά η αρχή μιας αγκαλιάς.
Μπαίνουμε σε μια Μεγάλη Εβδομάδα, διάλεξε το μαύρο και το πένθιμο στην ψυχή μου, μην το σπαταλάς.

Το Υπόστεγο

Τα μάτια σου δάκρυσαν κάτω από ένα υπόστεγο, στάθηκες εκεί για να κρυφτείς από την βροχή. Τα μυστικά σου έχουν μπει μέσα σου βαθιά κα δεν τολμάς να σκεφτείς τονν δρόμο να τα ανιχνεύσεις. Γρήγοροι παλμοί και πιάνεις τον εαυτό σου να διασύρεται από φήμες και κακόσχολες κριτικές. Είσαι αθώος, είσαι μια αθώα ψυχή, πού να ήξερες εσύ πως αν γύριζες το βλέμα σου, θα σε σταμάταγαν αιώνες και το φέρσιμο εποχών.
Τα δάκρυα σου θύμισαν πληγές, απλά οι στίχοι αποτελούν κομμάτι σου και γράφοντας τυλίχτηκαν σε μια γωνιά στο χαρτί και έκαναν μουντζούρες για να σκεπαστούν, να κοιμηθούν.
Καθόσουν και χάζευες την ανάσα σου να καταρρέει κάτω από ένα υπόστεγο, ενώ είχε σταματήσει η βροχή.

Αντιπαραβολή

Μαύρο, αυτό θέλεις να είναι το χρώμα σου. Δεν θέλεις να εξηγήσεις, να αναλύσεις, ούτε να σηματοδοτεί κάτι άλλο, πέρα από το γεγονός ότι είναι το μαύρο αυτό που επιθυμείς, για την ώρα ίσως. Προβάλλουν λόγοι πολλοί, μα δεν ξεχωρίζεις, δεν έχεις την ανάγκη για κάποια διαδήλωση, να φωνάξεις για το αυτονόητο, ησυχία.
Δεν είσαι φασαριόζα, δεν επιζητείς, δηλώνεις παρούσα και απουσιάζεις εκεί που λέει το είναι σου να υπάρχεις ή να αγνοείς φαφλατάδες, ανισόρροπους και πειρασμούς. Σε ξέρω, μην πιάνεσαι στην παγίδα, ότι ξέρεις πτυχές μου.
Θέλεις, και αυτό να είναι η αλήθεια σου, έχει κόστος, μα δεν θα είχε αξία αλλιώς για την δική σου ψυχή.
Εις υγείαν, θα σε φιλέψω το πιοτό μου, αλλά ως εκεί, μην γυρέψεις δαίμονα ή άγγελο στην απουσία μου, κάτι πάντα θα μοιάζει, δεν θα είναι ολότελα δικό σου.
Μαύρο, αυτό θέλεις, αυτό μοιάζει με την νύχτα, με έναν ουρανό που είναι δεκτικός στις αντιθέσεις που φιλοξενεί!

Ψεύτης

Ποιος σε ξέρει ψεύτη; διαλέγεις προσωπείο για να βγεις στο φως και θέλεις να μην σε αναγνωρίζουν και οι άλλοι, ενώ εξέρχεσαι από το ίδιο σπίτι. Λες να αλλάζει η ψυχή σου, τι κάλυψη έχεις; αδειανός ή γεμάτος από σκέψεις που δεν ωφελούν κανέναν;
Υποκριτής ενώπιον δαιμόνων και ανθρώπων, σε κοιτούν και δείχνουν αυτό που απεχθάνονται το καλό και το άγιο παλικάρι, ου όμως κατέβηκε από το ειδώλιο και δεν ανταποκρίθηκε από το κάλεσμά τους.
Δυο όψεις και οι δυό κάλπικες με ψεύγματα από έναν ήλιο δανεικό. Μείνε στην πλευρά σου και εδώ μην προσπαθείς να έρθεις, η έλλειψη βαρύτητας στην υπόστασή σου θα σε γειώσει στην απομόνωση και στην υγρασία.
Ποιος σε ξέρει για υποτακτικό; στην σάρκα σου είσαι ξένος, δανεικός. Πόσο ακόμη να σε αντέξει η νύχτα, θέλει και εκείνη να βγάλει φεγγάρι.

Παλαιοί γνώριμοι

Θα είσαι εντάξει όταν θα έχω φύγει; θα αντέχεις να μην σκέφτεσαι, να μην νιώθεις; κλεισμένη σε ένα καβούκι που δεν μοιάζει να είναι γερό , αλλά γυάλινο, και αυτό όχι επειδή δεν είχα καλύτερο να βρω, αλλά γιατί αυτό μου έδινε την ευκαιρία να έχω οπτική επαφή με τον ευσεβή πόθο μου.
Θα είσαι καλά όταν θα έρχεται η βροχή στο παραθύρι σου και θα ξέρεις πως είμαι έξω, στο αγιάζι να ξεδιψώ ψυχές και αμαρτίες; από μερικές λέξεις πιάνομαι, από μια ματιά και δεν το καταλαβαίνει κανείς.
Η αλήθεια κρύβεται στον φόβο σου και δεν φανερώνεσαι.
Να έρθω να σε βρω, μα μην με φιλήσεις, κράτα αποστάσεις, για καλό δικό σου!
Μια αγκαλιά να θυμάσαι τα διορθώνει όλα, έτσι απλά, γιατί δεν ξεχνάς την αίσθηση, την μυρωδιά, το οικείο.
Θα είσαι εντάξει, το είχες δηλώσει εξαρχής, ικανοποιημένος με όποια κατάληξη.

Έτερος

Αν αγαπάς πραγματικά, πονάς; αν ανασαίνεις στην ύπαρξή του αληθινά, πονάς; έτσι πρέπει, ώστε να βιώσεις τις πληγές του, να εξαγνιστούν οι πίκρες, οι αλητείες που έγιναν εις βάρος του και να σε αφήσει να τον αγγίξεις στην ψυχή, ή απλά είναι μια ακόμη δικαιολογία για τον πόνο, που απλά χαίρεται να δίνει απλόχερα;
Τι είναι δικό σου; τι έχει απομείνει; δυο γροθιές στο στομάχι και ατάκες βγαλμένες από σειρά; κομμάτια, σάρκα σχισμένη, δεν αναρωτιέσαι, δεν απορείς αν αγαπάς αληθινά, βαθιά, ανεξαρτήτως αν σε θέλει;!
Σου έπεσαν πολλά, μαζεμένα, δεν σε νιώθει κανείς τους.
Νιώθεις αδικημένη, απογοητευμένη, πονάς πραγματικά, ανασαίνεις ή μάλλον ξέχασες να αναπνέεις στην ύπαρξή σου!

Μάθημα πρώτο

Δεν υπάρχουν χρυσές λύσεις,ούτε καν το μαγικό ραβδάκι, που θα κουνήσεις, θα πεις δυο λόγια και θα γίνουν όλα έτσι όπως τα θες ή έτσι όπως ήταν. Δεν ξέρω πως μεγάλωσες, δεν ξέρω τι περίμενες να βρεις στον δρόμο σου, ένα ξωτικό ίσως, ένα σύννεφο που σε μεταφέρει σε κόσμο απόμακρο, ουτοπικό και εκεί θα ζούσες αιώνια; εδώ ο κόσμος πονά και υποφέρει κι αν δεν το έβλεπες πιο πριν και τώρα ξαφνικά σου μοιάζουν μαύρα και δικά σου, συγνώμη, αλλά έτσι ήταν ανέκαθεν, λίγο πιο σκοτεινά από την νύχτα, λίγο πιο άγνωστα από σένα.
Έρχεσαι και λες πως αλλιώς σου τα είπανε, άλλα περίμενες. Μα ήσουν τόσο αφελής, αλήθεια;! και δεν χαίρεσαι που ξύπνησες, που βγήκες πια σε ακτή, να νιώσεις πραγματικά και να βιώσεις το κενό. Μην παλεύεις να μην φτάσεις σε αυτό το σημείο, ευλογία είναι να ξέρεις, όσο κι αν φαίνεται βουνό στα μάτια σου.
Την ψυχή σου ρώτα, αν αντέχει!

Αίσθηση

Μαύρο, πιο σκοτεινό ακόμη και από σένα, φοράς το αγαπημένο σου θέμα και προχωράς αέρινα σε κόσμο αλλιώτικο από όσα συνήθιζες μέχρι σήμερα. Να είχες δυο παρουσίες να σε περιτριγυρίζουν και να σε εκθειάζουν για την παρουσία σου και μόνο, θα ήταν αρκετό για την φιλαρέσκεια που σε διακατέχει;
Στην σκέψη σου διαλέγεις να σβήσεις το τσιγάρο σου, στον καπνό σου ζωγραφίζεις δάκρυα και ευχές, κάτι να είναι παρήγορο και αργό, αλλά να μην αφήνει σημάδια, παρά μόνο την αίσθησή του.
Μοιάζει να είναι ψεύτικο, όταν αφήνεις τόσα κενά να σε καλύπτουν, αλλά ξέρω πως επιζητάς την ύπαρξή σου να ξυπνά η αναζήτηση και όχι το χάδι.