Απόψε παίζω το τραγούδι μας στο πικάπ και στο ίδιο σημείο το σταματώ για να θυμηθώ την σκηνή και δεν υπάρχει το "repeat",γιατί είναι παλιό, όπως και το κρασί στο άδειο του μπουκάλι. Στα χέρια μου κρατώ εικόνες και ορκίζομαι να μην τις μοιραστώ στο μυαλό μου. Δεν πιστεύω σε τίποτα, γιατί να πιστεύω σε σένα! Μην με κοιτάξεις και το ψέμα καταλάβεις. Σκέφτηκα το τραγούδι μας στην ίδια αγκαλιά να φωλιάζει και να βάζει την νύχτα για ύπνο. Αστέρια πέφτουν, γιατί χάθηκαν στο άπειρο του ουρανού και εγώ σε τούτες τις σκέψεις.

Δεν ήσουν εκεί, δεν έζησες τις εικόνες που περνούσαν πλάι σου και πέρναγαν στην μνήμη σου βιώματα ζωής. Δεν υπήρξες εκεί, δεν αφουγκράστηκες τις κραυγές, το κλάμα ενός παιδιού που αποζητά την μητέρα του και ζητάει την θαλπωρή της. Και πάλι όμως ζητάς, να μάθεις γιατί, γιατί έχουν αποσιωπήσει οι στιγμές σου και πως είναι δυνατόν σαν παραμύθι και παραίσθηση να σου έχει απομείνει η λήθη και το κενό. Υπήρξες εκεί, στάθηκες και παρέμεινες εκεί για όσο διήρκεσε η σιωπή σου.

υγ : εμπνευσμένο από την ταινία waltz with bashir

Η ώρα περασμένη δεν θα έπρεπε να κοιμάσαι;! έλα κάθισε κοντά για μια κουβέντα για όσο αντέξεις για όσο μπορέσεις για όσο θελήσεις. Μην βιαστείς να ανέβεις τα σκαλοπάτια για το καταφύγιό σου, δεν θα φύγει, απλά μπορεί να αλλάξει η μέρα και να έχεις ξεχάσει το γιατί. Σιωπηλές οι φωνές μας και το τσιγάρο σου φως στον ουρανό που ξημερώνει αντικριστά μας. Χάραμα είπες πως περνούν όλοι από εδώ και θέλησα να δω ματιές και ας μην τις ξέρω. Έμεινες μέχρι ότου τον αυγερινό ακολούθησε η πούλια, μέχρι το φεγγάρι γλυκοφιλήσει τον ήλιο και μέχρι ο ήλιος άγγιξε την αύρα της μέρας στην αγκαλιά μιας μεθυσμένης θάλασσας, από τα χρώματα του ουρανού. Η ώρα περασμένη, αλλά με βάση τι δεν ξέρω! Όποιος σε προστάζει να του πεις πως εγώ θα έπρεπε να σε κρατώ και όχι όσα δεν θα θελήσεις ποτέ να αγγίξεις.

Δεν θα γύριζε όσα και να είχες να δώσεις, όσα και αν έβρισκες στην αγκαλιά του να μοιραστείς, δεν το έκανε ποτέ. Το σκοτάδι ξεχώριζε στα μάτια σου και τώρα μέσα σε αυτό έχεις χαθεί, γιατί τον πόνο σου ποτέ δεν είδε. Το μόνο που θα έπρεπε να περιμένεις είναι, την μοναξιά σου αδειανή και τα τετράδια γεμάτα από εικόνες. Ο μόνος που δεν θα έπρεπε να λείπεις, θα έπρεπε να ήσουν εσύ, αλλά πρώτος έδειξες τον δρόμο στην ψυχή σου.
Όλα γυρίζουν εδώ, εκτός από σένα.

Έξω βρέχει και νομίζεις πως αυτό που ακούγεται, είναι τα νερά που πέφτουν από ντουζιέρα, κάποιος που βρισκόταν δίπλα σου είναι εκεί. Η βροχή είναι παρέα, σπάει την σιωπή σου και αποσπά την προσοχή, δίχως φασαρία. Λίγα λεπτά, ίσα ίσα να σε ξεγελάσει και να ξεχαστείς στα μονοπάτια του μορφέα. Ίχνη της θα βρεις το πρωί, καλωσόρισμα στο σώμα σου η πνοή της.

Πριν πεθάνω, άσε με, να αναστηθώ για ένα φιλί, για την αίσθησή του και ας είναι αυτό αιτία για μια αιώνια κόλαση. Ζεις την στιγμή που την αγκαλιά δεν μπορείς να περιγράφεις πια, γιατί την αγγίζεις και όλα όσα θα έλεγες νόημα δεν έχουν. Λίγο πριν πω πως την ματιά σου ποτέ δεν κοίταξα, άσε με, το άρωμά σου να φυλάξω πάνω μου κι ας ήταν το μόνο που θα μπορούσα ποτέ να φυλώ.

Πριν σταματήσω να ανασαίνω, άσε με, πάνω σου να γύρω για την αίσθησή σου.

Τα πράγματα είναι απλά, ζητώ χαμόγελό μου να είσαι και μέσα στην αγκαλιά σου να ανθίζω, να περνάει ο καιρός και τα μάτια σου να αντικρίζω. Είναι τόσο εύκολο, να αναπνέω την μορφή σου, αλλά το όχι λες στην αγάπη. Ζεσταίνω φραγμούς και μένω στα υγρά σκαλοπάτια σου μερόνυχτα.

Λυπάμαι αν σε πλήγωσα, αλλά πονώ που η ψυχή μου μόνη στέκεται τόσο καιρό. Μπαλκόνι έρημο χρόνια δίχως μορφές στις καρέκλες του, στο τραπεζάκι που περιμένει να φιλοξενήσει τον καφέ σου, την κάφτρα σου στο τραπεζομάντιλο. Συγνώμη αν σε απογοήτευσα, αλλά την αλήθεια κοιτούσα πάντα, όχι όσα έλεγαν. Κάπου κάνω λάθος και απομακρύνομαι,μα πίστεψέ με είσαι ό,τι καλύτερο για να υπάρχεις στην αγκαλιά μου. Χαμογέλα μου, θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου.

Κρυφά ακούω το τραγούδι σου και πονώ μαζί σου. Νιώθεις ό,τι αφουγκράζεσαι, γιατί σπαράζει η ψυχή μου που δεν μπορώ να σε αγγίξω αυτή την στιγμή. Περίμενες εικόνες να έρθουν στην αγκαλιά σου, αλλά δάκρυα καταλαγιάζουν σε αυτήν ως το επόμενο δειλινό. Όσο υγρό και αν σου φανεί θα στεγνώσει την ψυχή σου από όσα την βασανίζουν. Πληγές στο πρόσωπό σου, χαραγμένες από τα βλέμματα που δεν αντίκρισε όταν είπε λέξεις, όταν αισθάνθηκε ψυχή να μην κατέχει και έρμαιο ενός φιλιού να είναι. Ένα τραγούδι σιωπηλά σε κρατά ώσπου να κλείσουν τα μάτια σου και φεγγάρι να μην θυμάσαι.

http://www.youtube.com/watch?v=bvkZwWXhYIw

Τα 'στέρια μπορεί να είναι πάνω σου, αλλά μυστικά κρατούν πίσω από σύννεφα. Παιχνίδι του ουρανού και του μυαλού. Ομορφιά σε μια αστραπή, πληγή σε έναν κεραυνό, μέσα σου όλα παγώνουν και στέκεσαι να βραχείς, να νιώσεις την ψυχή σου για μια στιγμή. Ξέρω πως θα απομακρυνθείς λίγο πριν το φιλί, λίγο πριν ξεχαστεί το σύννεφο και λησμονήσει τα μέρη που του έχουν διηγηθεί. Όλα παρασύρονται από την βροχή, ακόμη και οι αναμνήσεις.

Χάνεις μια ψυχή, μια άλλη κρέμεται στα αστέρια και αρνείται να κατέβει σε αγκαλιές. Περίεργο δειλινό, μουντά χρώματα σε μια ανυπόφορη ατμόσφαιρα που περιμένει βροχή, αλλά εκείνη φθινόπωρο φιλάει ακόμα. Ζωγραφιές στο μυαλό από εικόνες που αφήνονται να ζουν εκεί για το λίγο των δακρύων. Στα μάτια έχω πάψει να σε κοιτώ, μην δω πως έχεις φύγει δίπλα μου, από καιρό.

Μια ζωή στα σκοτάδια να ψάχνεις ηλιοβασιλέματα ενός φεγγαριού, της ψυχής σου μυστικά αφανέρωτα, πάντα ταξιδεμένα. Ζεις σε υγρές γωνιές, σε υπόγεια δίχως αέρα και αναζητείς το φως της καρδιάς σου. Σκεπτική, ίσως και ξεχασμένη θα ζητήσεις αγάπη για τα χρόνια που έρχονται, αλλά ξέρεις πως βαδίζεις μόνη. Ατελείωτες οι στιγμές μακρυά σου, αναπνέω και πορεύομαι σε άσπιλες παραλίες.