Λυπάμαι αν σε πλήγωσα, αλλά πονώ που η ψυχή μου μόνη στέκεται τόσο καιρό. Μπαλκόνι έρημο χρόνια δίχως μορφές στις καρέκλες του, στο τραπεζάκι που περιμένει να φιλοξενήσει τον καφέ σου, την κάφτρα σου στο τραπεζομάντιλο. Συγνώμη αν σε απογοήτευσα, αλλά την αλήθεια κοιτούσα πάντα, όχι όσα έλεγαν. Κάπου κάνω λάθος και απομακρύνομαι,μα πίστεψέ με είσαι ό,τι καλύτερο για να υπάρχεις στην αγκαλιά μου. Χαμογέλα μου, θα σε έχω πάντα στην καρδιά μου.