Ξημεροβραδιάζομαι σε ένα κόσμο συμβατικό. Δεν είναι για μένα φτιαγμένος, εγώ στα δικά μου μονοπάτια να βαδίζω θέλω μόνο, στην ησυχία που μου προσφέρει, στην ασφάλεια της ψυχής μου. Το ήξερες πως εδώ κανείς δεν πιστεύει; ούτε καν στον ίδιο τους τον εαυτό, εγώ δεν το θέλω αυτό, μυαλό καθαρό επιθυμώ, με τις ιδέες μου αναλλοίωτες, με τις πεποιθήσεις μου ατόφιες, με την καρδιά μου ελεύθερη, να μπορώ να στην προσφέρω και ας μου την κλέψεις για πάντα. 

Αναλώνομαι σε έναν κόσμο ψεύτικο, μα μόνο το σώμα μου αφήνω να κοιμάται τα βράδια, το είναι μου συνέχεια πλάθει όνειρα για το αυριανό φιάσκο.