Κάπου εκεί χάθηκες, μέσα στην απλότητά σου. Δεν ζήτησες ούτε ένα ποτήρι νερό, φάνηκες στην πόρτα μου και γύρισες στην σκληρότητα της μοναξιάς σου. Είμαι εγώ που δεν κατανοεί και δεν μπορεί να αντιληφθεί το είναι σου και ξενυχτούν οι σκέψεις μου, μέσα στα όνειρά μου.

Θα ήθελα, μα δεν μπορώ να το εκφράσω. Νιώθω, μα δεν τολμώ να το ξεστομίσω.

Σαν να πρέπει μια ζωή να πενθείς, σαν να μοιάζουν μάταια όσα κι αν κάνεις για να είσαι δίπλα σε ό,τι αγαπάς.