Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Στίγμα



Άνοιξε τις κουρτίνες και έβαλε εμπρός τον ανεμιστήρα. Με μια παγωμένη λεμονάδα στο χέρι, που άλλοτε χρησίμευε  για να δροσίζει το κορμί και πότε τις αισθήσεις του. Πάνω σε ένα στρώμα κήδευε παρελθόν, αναπαριστούσε το παρόν και άφηνε την ματιά του να χάνεται στην απέραντη εικόνα της νύχτας.
Το τσιγάρο επιτρεπόταν μόνο στο μπαλκόνι, ακόμη και για τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν ήταν πως υπήρξε αυστηρός, απλά είναι  προτιμότερο το αεράκι που σε πεισμώνει να μείνεις λίγο ακόμη έξω από τοίχους, πριν την καληνύχτα.
Είχε υποσχεθεί, κάθε φορά που αφήνεται σε αίσθημα, να τοποθετεί και από ένα βότσαλο έξω στο παράθυρο, κάποια στιγμή θα ερχόταν η παλίρροια και θα το έπαιρνε, σε αντάλλαγμα για λίγη άμμο, λίγη γη.
Άνοιξε τις κουρτίνες να αχνοφαίνονται οι λάμψεις πολιτισμού και το μαύρο, που πια το αποκαλούσε ύδωρ.
Δίπλα στο κομοδίνο του, έβρισκε μια φωτογραφία, δυο τρία ραβασάκια και την σημείωση της υποχρέωσης.
Μια γουλιά πριν, ο κόσμος έμοιαζε ίδιος με το παρελθόν του να έχει αφήσει στίγμα σε πρόσωπα και λάθος κορμιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια: