Βεντέτα

Όταν η καρδιά έσπαγε από τους παλμούς, η εκδίκηση πλημμύριζε τις φλέβες και έδινε λάμψη στα μάτια σου. Άκρα που νέκρωναν, μα συνέχιζαν να προσπαθούν να αγγίξουν πρόσωπο και σώμα ξένο. Φτιαγμένος από τούτη την εικόνα χιλιάδες φορές και να εξακολουθείς να προσεύχεσαι, να αποκαλείς όνομα ψυχής και να μένεις γονατισμένος, με το κεφάλι στις παλάμες σου.
Θα ταίριαζε η νύχτα, μα το σκοτάδι διάλεξε μέρα με φως για να κάνει σκιά το κορμί στο χώμα, κάποιος  θα την χρειαστεί στο τέλος.
Ιδρώτας κατηφόριζε και πότιζε την γη, ενώ τα δάκρυα θέριευαν και κάλυπταν την όραση προς τον έξω κόσμο. Συγκεντρώθηκαν οι δυνάμεις και στροβιλίζοντας μην γνωρίζοντας τι κατεύθυνση να πάρουν, αφού συνέχιζε το σώμα σου να κείτεται εμπρός του.
Όταν η σκέψη σου έσπαγε την σιγή, είχες προφτάσει το μαχαίρι και το είχες ξανατοποθετήσει στο θηκάρι του, γιατί δεν ήθελες αρχή πολέμου, μα αιτία  να μην θυμάσαι.