Της βροχής τα σύννεφα μου έφεραν την σκέψη σου για καληνύχτα και ενα ένα τα δάκρυα σου έστελνε στην ψυχή μου μυστικά να κρατεί, που πάντα σε αγκαλιάζει και πάντα σε προσμένει έστω και αν δεν θα σε κατέχει ποτέ. Θορώ την μορφή σου μονοπάτι και το ακολουθώ κάθε βράδυ, χνάρια δεν αφήνω, να χαθώ ελπίζω , όσα αφήνω πίσω η βροχή να πάρει μακρυά. Κοιτάζω στον ουρανό , ξέρω πως ξαστεριά δεν έχει , αλλά δεν κοιτάζω για αυτό, νόμισα πως με άγγιξες.