Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

Δεν ήσουν εκεί, δεν έζησες τις εικόνες που περνούσαν πλάι σου και πέρναγαν στην μνήμη σου βιώματα ζωής. Δεν υπήρξες εκεί, δεν αφουγκράστηκες τις κραυγές, το κλάμα ενός παιδιού που αποζητά την μητέρα του και ζητάει την θαλπωρή της. Και πάλι όμως ζητάς, να μάθεις γιατί, γιατί έχουν αποσιωπήσει οι στιγμές σου και πως είναι δυνατόν σαν παραμύθι και παραίσθηση να σου έχει απομείνει η λήθη και το κενό. Υπήρξες εκεί, στάθηκες και παρέμεινες εκεί για όσο διήρκεσε η σιωπή σου.

υγ : εμπνευσμένο από την ταινία waltz with bashir

2 σχόλια:

lakis είπε...

Πολλές φορές αρκεί απλά και μόνο να νιώσεις. Μέρα καλή

Εvgenia Tr είπε...

μερικές φορές νιώθουμε κάτι τόσο πολύ που λειτουργεί αμυντικά ο οργανισμός μας με λήθη!