Ζω στην ψευδαίσθηση, στην άρνηση, στην στιγμή που ήσουν εδώ. Όλα είναι βιαστικά και η μορφή σου ακίνητη στον χρόνο, παγωμένη, αφημένη σε κάτι ξένο και μοναδικό. Πρέπει να ήμουν εκεί την ώρα που σε αντίκριζα, πρέπει να γνώριζα, να μην είχα αντιληφθεί την ύπαρξή σου και για αυτό τώρα σωπαίνω. Θα τολμούσες μια αγκαλιά και να χάλαγες την εικόνα; θα αντιδρούσες σε κάτι απόμακρο, μα δικό σου;! Όλα για το τίποτα για αυτό που δεν νιώθεις.