Παράλογο μονοπάτι σε βραδινή ξαστεριά και οι σκέψεις σε καθοδηγούν σε ανήκουστες ακτές. Υγρή άμμος όχι από θάλασσα, αλλά από δάκρυα και χαμόγελα περαστικών. Ποιος να βρει το δίκιο του και ποιος την φυγή από το μαύρο και το απώτερο. Περίεργο το να αποζητάς χάδι εκεί που ξέρεις πως η αφή νόημα και αγκαλιά από κάτι κενό. Παρασύρεσαι από μια ματιά, φρένο στην σκέψη μόνο η πρώτη αχνή φλόγα του ήλιου.
Πεισματάρης όπως πάντα....