Πρέπει να μου χρωστάς μια αγκαλιά και μην ανησυχείς, δεν το λέω για σένα, αλλά στον εαυτό μου, που όλα τα πιστεύω και ελπίζω για τους άλλους τα καλύτερα και για μένα τα πιο λίγα, τα ελάχιστα. Παράπονο ή κατήγορο, φαρμάκι ή καημός; σε μια πληγωμένη ψυχή τι ψάχνεις να βρεις! σε χαρακώματα παλεύω βραδιές για να ξεφύγω από σκέψεις και να μπορέσω πια να σε αγκαλιάσω στο χάραμα της μέρας. Δυο γραμμές όλες κι όλες και σταματά ο νους από τις τόσες αράδες, πολλές φάνηκαν. Εισπνοή και ξεφυσάς, πρέπει να φύγουν οι καημοί, λες το μόνο "πρέπει", να φύγουν, γιατί μόνο έτσι θα 'ρθει ο μορφέας. Εγωιστής βλέπεις, μονοπώλιο ζητά στις νύχτες σου, κι ας ξέρει πως ουδέποτε θα τον απαρνιόσουν. Πρέπει να μου χρωστάς ένα παραμύθι, ένα για μένα!

Θα ζητούσα μια εικόνα σου, αλλά θα μου αρνιόσουν κάθε μορφή σου, γιατί έτσι πρέπει θα πεις και λήθαργος στο μυαλό, γιατί τόσα χρώματα κι όμως κανένα που να σου μοιάζει. Σταματά ο χρόνος σε μια αγκαλιά, πρέπει να είχε έρθει, έφυγε, χάθηκε, δεν ξέρεις ακόμη. Σταγόνες, αλλά δεν είναι βροχή, αν και θα ήθελες σε θάλασσα να στεκόσουν και να ένιωθες ουρανό στο κορμί σου. Με ρωτάς γιατί πιστεύω στα όνειρα, ένα θα σου πω, δεν τα έχω δει και άρα δεν με έχουν προδώσει. Ευχή στα μάτια σου ετούτη την εικόνα χάρισε μου και πες δυο λόγια για αυτό που αντικρίζουν και εγώ δεν μπορώ να δω. Έρημο και δαύτο το νησί, ένας άνθρωπος δεν φάνηκε ακόμη και είπαν φουρτούνα και είπαν ολόγιομο φεγγάρι, μα πρόβλεψη για ψυχή δεν είπαν.

Κλείνεις το φως και τρέχεις στην αγκαλιά του, έχει σημασία η μορφή του; η ματιά του που θα σε οδηγήσει σε όνειρα, στον κόσμο σου, στον μοναδικό σου κόσμο. Κλείνεις ραντεβού για την στιγμή εκείνη για την εικόνα της και θα περίμενες για πάντα, γιατί ο χρόνος δεν θα κύλαγε δίχως την στιγμή της άφιξης. Σκοτάδι και δεν νοιάστηκες για τίποτα, είναι εκεί, είναι τα αστέρια σε γη, δίπλα σου και όχι σε ουρανό. Πέρασε η ώρα, κάποιος θα γίνει θαρραλέος και θα σε ξυπνήσει, θα ανοίξει το παντζούρι, θα ανοίξεις τα μάτια, αλλά το μυαλό εκεί!

Θα σου πουν κουράγιο, υπομονή, μην υποχωρείς, αυτό κάνω, δεν υποχωρώ σε αυτό που είμαι και σε αυτό που θέλω για μένα. Εγωισμός, ίσως σκεφτείς, αλλά την ευκαιρία μου έδωσα δίχως να στο πω και στα μάτια σε κοίταξα για να σου πω δικά σου λόγια που δεν θα μπορούσες ποτέ να μου πεις και για αυτό σκληρή καταλογίζομαι και υπόλογη, που τέλος θέτω, σε ανοχή και σε υποκρισία. Δεν έχω μάθει στην βόλεψη και φταίω που έχω μάθει να χαρίζομαι, γιατί ψυχές δεν θέλω να στεναχωρώ, παρά μόνο τον εαυτό μου, γιατί αντέχω τα πιο πολλά, γιατί θα βρουν τον γνώριμο δρόμο τα δάκρυα, γιατί σε μια πορεία ο κονδυλοφόρος θα σχηματίσει φθόγγους και θα σου μιλήσουν για αυτά που αποτυπώνει. Ομολογώ, είμαι παιδί του πατέρα μου και εγγονή της μητέρας του και πήρα όλες τις χάρες και το όνομά. Κρίνε με, γιατί σε έχω κρίνει, και θα το δεχτώ, αλλά μην ζητήσεις τίποτα παραπέρα. Σίγουρα φταίω για αυτό που είμαι, αλλά δεν είναι σφάλμα, παράπτωμα μόνο η σιωπή!

Στέλνεις μια αγκαλιά να κοιμηθείς και ας μην την νιώσεις ποτέ. Στην θάλασσα να δροσιστεί και να φυλακίσει την αύρα της στα χείλη σου για το διψασμένο φεγγάρι που σε κοιτά. Στέρεψαν και οι δρόμοι του μορφέα, σε λάθος όνειρα σε οδήγησε και ξέχασε του μυαλού σου τα θέλω. Παρήγγειλες ουρανό για ετούτη την βραδιά, να μην λείπει στην ματιά σου και ας μην έχει ξαστεριά, θα βλέπεις σύννεφα να περνούν, να σκιάζουν το φως του και να ζωγραφίζει την μορφή του για να το φανταστείς όπως το επιθυμείς. Θα ζητήσεις μια αγκαλιά να κοιμηθείς και θα μείνει ξάγρυπνη για όσο χρειαστεί, ο μορφέας δεν ξεκινά ταξίδι δίχως εσέ.

Είχες καιρό να γράψεις, η καρδιά έπαψε να πονά και η ψυχή να την παρηγορεί και βγήκες στην στεριά; να κοιτάξω την θάλασσα μια φορά θέλησα δίχως να είμαι μέσα της, να μην προσπαθεί να με πνίξει, στην αγκαλιά της. Ψέμα η φυγή σου, αφορμή για ακόμη ένα ταξίδι έψαχνες, οδοιπόρος μια ζωή και εσύ. Κρύψε την φλόγα σου και ας κρατάς σπίρτο στο χέρι σου, μείνει άκαπνος ένα βράδυ και σκέψου πόσα φιλιά έκαψες για τούτο σου το πείσμα.
Μια σκηνή η θάλασσα εμπρός σου και μακάρι να μπορούσες να πατήσεις πάνω της.

Αγκαλιάζεις και άδεια η αγκαλιά στέκει, θα φιλήσει το κενό και όσα όνειρα σκεφτεί θα προσευχηθεί να μην τα δει, γιατί δεν θα πιστέψει ούτε και εκείνες τις εικόνες. Ποιος θα πλησιάσει, θα κοπιάσει συνάμα για μια βόλτα, ούτε που θα θελήσεις να μάθεις, γιατί μυστικό πρέπει να μείνει και εσύ παραμιλάς. Θα πεις παραμύθι, γιατί όλα έχουν ψυχή, το πιο απόμακρο, το πιο σκοτεινό, ακόμα και το δάκρυ που στέγνωσε. Πόσα ταξίδια ακόμη για να κοπάσει η ψυχή σου, πες πόσα θελήσεις να είμαι στο πλάι σου, να αγκαλιάζω το κενό και δεν θα ψελλίσω ποτέ λάθος λέξεις.

Θα σου αρνηθούν τα πάντα και μέσα σε ένα γυάλινο κουτί θα σε κλείσουν, μην πεις και σκεφτείς, μην δεις και ονειρευτείς. Θα σε ορκίσουν για να μην θελήσεις ποτέ τον όρκο να σπάσεις και πάρεις το κρίμα. Νύσταξες, αλλά δεν θα σκεφτείς τα όνειρα, την αγκαλιά του μορφέα, παιδιάστικο θα λαλήσουν και ούτε σταγόνα από το άρωμά σου, ούτε μια στάλα από τον ωκεανό σου, ουδείς και ποτέ. Θα περάσουν νύχτες, κάτω από νέο φεγγάρι και πάντα η ίδια σκηνή, η ίδια ματιά, αλλά τόσο διαφορετικά όλα όσα ειπωθούν. Θα σου πουν και θα αντιμιλήσεις, γιατί μια ζωή θα αρνείσαι δυο κόσμους στα μάτια σου.

Η ψυχή τρέχει νωχελικά σε αγκαλιές, να κάτσει, να μπορέσει να δει το ηλιοβασίλεμα και ξέρει πως εκεί δεν θα την αναζητήσει κανείς, ούτε μια τόση δα σκέψη. Πες, μίλα για τις εικόνες που σιωπάς, για την καρδιά που υποσκελίζει τον ήχο της για τον ήχο του κύματος. Εμπρός της ο κόσμος, δίχως ψύχρα, μόνο αεράκι για των ματιών της τα δάκρυα και όλα κυλούν. Ξαπόστασε σε ένα σύννεφο και άγγιξε όσα χρώματα λαχταρούσε και ήπιε νερό, δίχως αλμύρα. Στα μαλλιά της έμεινε η θλίψη και εσύ τα χαϊδεψες. Ψυχή αρνείται να γυρίσει, γιατί εκεί έχει πάντα σούρουπο, πάντα δειλινό, μόνο ματιές!

Σε φύλλα χρυσού τυλίγεις όνειρα, να αποκαλυφθούν στον μορφέα με χάρη και να μην τους αρνηθεί χάρες και χατίρια να κάνει ως το χάραμα. Πήραν την ρότα την σωστή και πλάγιασαν στο άδειο τους κρεββάτι και περιμένουν τα χάδια του να παρουσιαστούν δίχως άλλοτε, δίχως λαλιά. Μια άνοιξη ένα ψυχρό βράδυ, αλλά ουδείς να το πιστέψει, πόσα ξέρεις και δεν θα πεις ποτέ, ούτε στο φευγιό. Υποκλίθηκαν οι μοίρες και επέστρεψαν στην αγκαλιά σου, δεν μπορούν να προδώσουν μυστικά και συνταγές, μόνο τα φιλιά τους να σου πουν πως θα είναι δίπλα σου και ας αργήσουν να φανούν στα σκαλοπάτια σου.

Πάλι εδώ εσύ; τι περιμένεις, τι αναζητάς; δεν κουράστηκες να έρχεσαι πάντα τα βράδια και να φεύγεις μόνος το ξημέρωμα; δεν υπάρχει λόγος, το χάραμα δεν αλλάζει όψη στην ματιά σου και αν το προσπάθησα. Ναυαγός δηλώνεις, μα βρίσκεις τον δρόμο για το φευγιό, για την ακτή και πάλι σε δρομολόγιο. Ανοίγει ο ουρανός αγκαλιά και χάθηκα, σου το είχα τάξει, ένα αστέρι για την λαλιά σου και για όσα έφερες. Να σε τρατάρω ένα γλυκό του κουταλιού, νερό στο μανίκι σου. Τι χρώμα έχουν τα μάτια μου, πες μου, είσαι κάθε βράδυ εδώ, θα πρέπει να ξέρεις την όψη μου να μου πεις, την κοψιά μου, την χαρά μου, την μορφή μου.

Ένα ταγκό ακολουθεί ένα πάθος, θα το προκαλέσει να χορέψει μαζί του και στην αγκαλιά του να λικνιστεί. Ένα φιλί σε άνθος, σε χείλη καταλήγει και σώθηκε το κρασί. Γλυκιά βραδιά, ζεστή σε χειμερινό τοπίο και όχι δεν θα πεις για μια ακόμη φορά. Θα ξεχαστείς στην μελωδία, θα ζητήσεις άλλο ένα, κερασμένο θα σου πει και όσα σου τάζει τα ξεχνάς. Θες την στιγμή του στην δική σου ματιά και παρτενέρ μόλις βρήκες για τον ρυθμό του χορού.
Τελείωμα μιας κίνησης και έμεινες σε αγκαλιά, να κοιτάς ουρανό.

Η ψυχή μου είναι εδώ και περιμένει το άγγιγμά σου να ξαπλώσει, να μπορέσει να κλείσει τα μάτια και να κοιμηθεί, στο νανούρισμά σου. Απόμακρο φιλί και σπάει τα όνειρά της να μείνει ξάγρυπνη, να μην σε χάσει, γιατί θύμηση δεν θέλει να σε έχει, πάντα εκεί παρών στις ανησυχίες της. Θα σε ζητήσει χίλιες φορές στο παραμιλητό της, αλλά δεν θα το παραδεχτεί, γιατί αεροβατεί, γιατί μόνο στην θάλασσα πιστεύει, μόνο σε εκείνην αναπνέει. Είναι εδώ και περιμένει την μορφή σου στο πλάι της.

Πόνος ακούς και τρέχεις να βοηθήσεις, να νιώσεις και να γυρέψεις, να πάρεις πίσω φτερά έστω και σπασμένα για του αγγέλου σου την τύχη. Πληγή και ξέρεις πως να την γιάνεις, γιατί έτσι γεννήθηκες, σε μια εντατική, σε μια θερμοκοιτίδα να παλεύεις για την επιβίωση της ψυχής. Θα ονειρευτείς, θα σκεφτείς μάτια και βλέμματα, αλλά για να έχει παρέα ο μορφέας τα βράδια στην αγκαλιά σου. Δύστυχος και δαύτος, ένα ράκος να πρέπει να σε σε δημιουργήσει σε εικόνες, να πει πως είσαι εσύ και να συστηθεί από την αρχή, γιατί ξέρει πως δεν θα σε αναγνωρίσω. Δάκρυ θα δεις και θα πιεις γρήγορα το σφηνάκι σου, πάνω σε μια ευχή. Όχι μην πεις, σε κατέχω, γιατί έτσι είμαι.

Θα είναι σκοτάδι και δεν θα δεις κανέναν και ας σε κοιτούν κατάματα. Θα βυθιστείς σε σκοτάδι και ας κρατάς φως στην ψυχή για να νιώσεις στο κενό πως πορεύεσαι. Είναι οι στιγμές που σε νοθεύουν, που αραιώνουν τις σκέψεις και ισορροπείς στην άκρη της θάλασσας, στο δικό σου κουρέλι και είσαι μόνο ένα λεπτό μακρυά από όλα. Θα είναι ψυχές αυτές που θα σε αγκαλιάσουν στο ταξίδι σου και πως να τις απαρνηθείς για το δικό σου καπρίτσιο, δειλός μην γίνεσαι. Καταιγίδα σε ωκεανούς και ακόμη να τρομάξεις; να φοβηθείς; όχι ένα χάδι είναι για σένα, μια έντονη στιγμή, ένα σημάδι για να σε ξυπνήσει και να σε φέρει πιο κοντά!

Ψυχή σε αγκαλιά να μιλά με τις ώρες, να μοιρολογεί, να παραπονιέται, να χαμογελά, να εξιστορεί εικόνες από έναστρο ουρανό και να μην χορταίνει στιγμή την ματιά. Έφτασε το σούρουπο συλλογίστηκε και είπε ένα παραμύθι, το νανούρισμά της σε τούτη την αγκαλιά και δεν γύρεψε τίποτα, μόνο να την κρατά, έως ότου τα βλέφαρα κλείσουν και θελήσουν όνειρα να γλυκάνουν στην μορφή σου, γιατί εσένα θα έχουν δει. Ό,τι ξέχασα να πω, στην φωτιά ρίξτο να μας ζεστάνει, σημάδι μην αφήσει και όσα φιλιά δεν ζωντάνεψαν ούτε στου μορφέα τα μονοπάτια, στολίδια στην σκέψη.

Θα αφήσεις τα δάκρυα να φύγουν και θα σε ρωτήσουν, γιατί , αφού στα μάτια σου έχουν δει τόσα και καρτερούσαν τόσα να γευτούν. Κυλούν στο πρόσωπό σου και μετανιώνουν για όσα σου είπαν, πως θα έμεναν για πάντα, δεν ήξεραν την υφή σου. Καταλήγουν στον λαιμό σου , λιμνάζουν και δροσίζουν την ψυχή σου. Θα αφήσεις όλα να χαθούν, να ξεχαστούν, έχεις συνηθίσει, θα έρθουν άλλα σαν θυμηθείς, σαν βουρκώσεις. Έχει σημασία το πως νιώθεις; αν λυπάσαι, αν έχεις χάσει σε αυτό το παιχνίδι που στοιχημάτισες καρδιά; πειραγμένα ζάρια, σημαδεμένο χαρτί στο μανίκι σου, ξέχασες πως έκλεψες πρώτη.

Καφέ το χρώμα σου, γήινο, ζεστό, έτσι πρέπει να είναι. Σε κορμό δέντρου ή σε χώμα και εγώ νερό που θα πέσει πάνω του να ξεδιψάσει, να γιάνουν οι ρωγμές. Αεράκι σε νύχτα που παίρνει σύννεφα το φεγγάρι να δεις στου ονείρου σου τα ταξίδια. Θα ξαπλώσεις στην αγκαλιά της να χαζέψεις ουρανό, βρίσκεσαι μέσα του, αλλά δεν αγγίζεις. Πράσινο το χρώμα σου, όπως τα φύλλα την άνοιξη, ζωηρά και κρύβεις άνθη. Δεν θα ρωτήσεις τίποτα, μόνο την ψυχή σου θέλεις εκεί, να ζει στην γη με την σκέψη σε αστέρι μακρινό.