4 Συναπτά έτη

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην Μαριλένα , είναι η "μανούλα μου"!!! Μου έδειξε το τεφτέρι που λέγεται "blog". :)

Φαντάζει άπειρο και πάντα διέξοδο στις σκέψεις και στην ψυχή!

Ευχαριστώ και όσους/ες πέρασαν έστω και μια φορά, από την υποψία του ονείρου μου!

Θα ήθελες να σημαίνεις πολλά για εκείνον, να αντίκριζες χαμόγελο στα χείλη του για σένα και ας μην ήσουν εκεί. Σε φοβίζει το γεγονός πως μπορεί να σε αγγίξει η απουσία του; δυνατή, το πόρισμα θα βγει υπέρ σου, μα δεν θα χαρείς, ξέχασαν το κενό. Μεγάλωσες, έτσι θα έπρεπε, και να έχεις λησμονήσει όλα τα παραμύθια, τα νανουρίσματα και να μην τα επιζητείς;. Ένα ακόμη από τα χείλη σου, μια προσευχή να πω μέσα στην αγκαλιά σου και ας μην ήσουν εκεί. Μάλλον φαντάζω ξεχασμένη ζωγραφιά, σε υπόγειο κλειστό, υγρό και αραχνοΰφαντο.

Πόσο προσπαθείς κι όμως δεν είναι αρκετό, σε αγγίζουν όλα και το μυαλό σου πλημμυρίζουν σκέψεις για το χθες, για το σήμερα. Θα σε πονέσει μόνο για μια στιγμή και θα κυλήσει δάκρυ ως του λαιμού σου το κενό. Θα αλλάξεις πλευρό, αλλά δεν θα μπορέσεις να ξεφύγεις, γιατί στο δωμάτιο φως από ξεχασμένο φεγγάρι. Πόσα όνειρα να δεις για να λυτρώσουν ψυχή και σώμα, δεν φτάνουν. Έρμαιο ή θύτης; διάλεξε στρατόπεδο και άραξε, απλά μην δηλώσεις άγνοια, κανείς δεν συγχωρεί.

Μετράς ορόφους σαν ανάψει το φως στην απέναντι πολυκατοικία. Αρχίζεις και μετράς αντίστροφα έως ότου σβήσει η αντανάκλαση στο παράθυρό σου και βρεις την τέλεια δικαιολογία στα προβατάκια σου για να τα κοιμίσεις. 

Ποιο παραμύθι να πάρει την θέση τους, όταν ξέρεις πως τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από το παραμιλητό σου. Σίγουρα είσαι αδύναμος, γιατί δεν ορίζεις τίποτα, ούτε τον εαυτό σου. Δεν θα καταλάβεις ποτέ.

Νοσταλγείς!

Ξοδεύω σιωπές για να σου εκφράσω τις στιγμές μου. Απλοϊκά στολίδια, ένα μολύβι στο χέρι και την ματιά σου. Φουμάρω το χαρμάνι σου και έχω ταξιδέψει μίλια για να βρεθώ στην αγκαλιά σου, να μπορέσω κάτι να σου αποσπάσω. Δίπλα μου στάσου, όπως η θάλασσα στην στεριά. 

Ξέφυγες από τα μονοπάτια σου; πιστεύω το ένιωσες σαν είδες άλλο χρώμα στο πλατύσκαλο. Θα ανέβεις στην σοφίτα, όσο πιο ψηλά, τόσο απόμακρα, πιο κοντά στον ουρανό σου.Περνούν τα χρόνια, αλλά δεν φτάνω εσένα.

Θα προσπαθήσεις να καταλάβεις, όπως εσύ και εγώ!

Κάτι σε θλίβει, σίγουρα δεν είμαι εγώ; κουβέντα δεν έχεις ψελλίσει εδώ και μέρες και επιμένω να σε κοιτώ όπως όταν σε πρωτοείδα. Κλείνεις ματιές και αγκαλιές στο δειλινό, αλλά πόσες έχεις κρατήσεις; ίσως να μην είναι οι δικές μου. Κενό στο μυαλό λες και οι σκέψεις χάθηκαν, ευσεβής πόθος, όλα εδώ είναι, απλά δεν εστιάζεις σε κανέναν τους. Κάτι σε απασχολεί, σίγουρα δεν είμαι εγώ; 

Στέκομαι στο απόσπασμα, τι πρέπει να πω; να σκεφτώ, να τρέξω; πόσες ελπίδες έχω, ώστε να μην δω την ψυχή μου στο χώμα;

Προτιμώ την σιωπή για να νιώθω!

Σου είπαν παραμύθι και σου ευχήθηκαν χαρούμενο τέλος, αλλά τον σκηνοθέτη ψάχνεις, παρέμβαση να κάνεις. Πονάς; αν νιώθεις σε ρωτώ, ευθέως και ας δακρύζουν ήδη τα μάτια. Δεν θα το πεις, και αν ηχεί η χροιά σου, φταίει ο καιρός, εγκλώβισε την παρουσία σου σε μια φωτογραφία. Θα πεις πως φταις, το ξέρεις, αλλά δεν θέλησα αυτό,αλλά μια ψυχή ως το τέλος. Οι τοίχοι φυλακή σου; σωτήρια η προσμονή τους. Απομόνωση σε χιονισμένο τοπίο και ας ήταν αυτό που σε τρομάζει.

Νόμιζες πως θα είχες ένα στήριγμα και πέφτεις πριν καν το θελήσεις, το πιστέψεις. Πόσο ανάγκη έχεις από την παρουσία του και όμως δεν μπορείς να το πεις, να το δείξεις και να έρθει να σε αγκαλιάσει, να γίνει αλήθεια την στιγμή που πονάς. Το σφάλμα μου; ότι είμαι εδώ μερόνυχτα; έχω σταθεί τόσες φορές στην αποβάθρα, να περιμένω , στο κρύο, στον ήλιο και να μην απομακρύνομαι έστω κι όταν έχουν σαλπάρει όλα, όλοι. 

Μπορείς να με πληγώσεις λίγο ακόμα; σίγουρα αντέχω, αποδείξεις ένα σωρό.

Ήλπιζες πως κάποια στιγμή, θα ένιωθες την παρουσία του στην ανάσα σου, αλλά σε προδίδει το σημάδι της μέρας.