Κοντοστέκομαι στο άκουσμα, στο κάλεσμά σου,περνούν βροχές από τα μάτια μου από τις τόσες εικόνες και πορεύομαι προς την μεριά σου. Ανάσα και φιλί στην αγκαλιά σου παραδίδω μη σκεπτόμενη συνέπειες, λάθη, σωστά, αναρχίες στο μυαλό και σώμα. Εισχωρεί η άμμος στις σχισμές του κορμιού σου και αφαιρέθηκα στο κοίταγμά σου. Νιώθω διαφορετικά από πριν, σαν να ωρίμασε η σκέψη και βουτάει πιο βαθιά στα νερά σου, να βρει, να ανακαλύψει τα ουσιώδες και τα αναγκαία. 

Κλείνω και έρχομαι, από τα όνειρα στην σφαίρα του πραγματικού, από την όχθη, σε λιμάνι δικό σου και ολότελα φτιαγμένο από  προσδοκίες και από φτιασίδια ψυχής.