Η ψυχή και να ήταν συμβατή με ό,τι την έφθειρε. Να έπινε και να μην μέθαγε, την αγκαλιά σου να είχε για γνώρισμα της νύχτας και το κορμί να ήταν μακρινός ξάδερφος. Ξέρεις που θα ήθελα να ήμουν απόψε; σε αμμουδιά και λίγο πιο πέρα απο εμένα να δημιουργείται το φως. Στο λίγο που σε ξέρω και στο πολύ που σε κατέχω, στο ορκίζομαι πως δεν θα δάκρυσες στο ελάχιστο κι ας επικαλείσαι ευαίσθητο παρελθόν. Δυο τσιγαριλίκια, στριφτά, μια τζούρα. Ξέρω, δεν είμαι σοβαρή, ρώτα την, εκείνη θα σου απαντήσει κοφτά " είσαι εσύ".
Η ψυχή, μακάρι και να έδινε πνοές και να λύτρωνε καρδιές, μα στο μυαλό στοχεύει. Μην κοιτάς λοξά, άκου και όχι εμένα, αυτό που σου φωνάζουν αιώνες οι φουκαράδες οι παλμοί.
Θα ξεψυχήσεις μονάχα επειδή την άφησες να φύγει.