Στου τέλους τον χρόνο στέκομαι ξοδεύοντας άμμο από την κλεψύδρα στα χέρια μου. Δεν κοιτώ εμπρός μου! είπε πως εδώ θα φανεί, δεν δήλωσε τον τρόπο όμως και φαντάζομαι πολλά και μου λείπουν άλλα τόσα. Φωτογραφίες και χαμόγελα που δεν χόρτασαν φιλιά και ματιές. Αρκετό ήταν θα ψιθυρίζει μια ζωή και εμπρός δεν θα κοιτά, παρά μέσα στην ψυχή της, αν της κόστισαν δυο αράδες όσα συλλογίστηκε. Σου βρήκα δικαιολογία, σου στόλισα λουλούδια, ξοδεύοντας άμμο από την ακτή σου, μα το βλέμμα στραμμένο σε πελάγη και ουρανό που θα ήθελα τον ήλιο να κρύβουν.
Σώθηκαν τα δάκρυα, αλλά ο χρόνος δεν σκέφτηκε πως έχεις απομείνει  με αλμύρα στα μαλλιά, την γεύση του να έχεις.