Περασμένα μεγαλεία

Σκέφτεσαι πως δεν στεριώνεις πουθενά και πως το μαύρο σε περιτριγυρίζει. Δάκρυ, να σπάσει την σιωπή κι ας άνοιξες μόλις τα μάτια. Πάνω σε σεντόνια έχεις ζωγραφίσει το μονοπάτι που θέλησες ο μορφέας να μην αγγίξει και το σώμα να κυλάς. Ξέρεις, μα πότε είχες πραγματικά την επιλογή, όταν η ευχή δεν προλαβαίνει να ειπωθεί;
Στέκεσαι και ο χρόνος σε προσπερνά, κοιτάς σαν από κάπου να σου θυμίζει πρόσωπα που τον μοιραζόσουν. Σε βεράντα που γράφει ονόματα και σε τραπεζάκι που δεν ακούμπησε κανείς τον καφέ του, προσφέρεις πρωινό με θέα.
Θα σου ζητήσουν συγνώμη, είχε αξία, είχε σημασία, τότε.