Στην άκρη του κόσμου

Στην άκρη του κόσμου τι αλλάζει; τι μοιάζει να διαφέρει από όλα όσα ήξερες πως υπάρχουν, από όσα δεν θα δεις να ζωντανεύουν για την πάρτη σου; νυσταγμένα μάτια που όσο κι αν το παλέψεις, θα γυρίσουν προς την δύση. Δεν χάνουν ποτέ αυτή την εικόνα, την μοίρα τους. Στο χείλος του γκρεμού, όπως το αποκαλούν, τι σου μοιάζει και τι διαχωρίζεται από σένα; αυτό το σημείο ήρθα για να το ορίσω και να το καθορίσω. Στο τέλος της βραδιάς ήρθες σαν πιοτό για να γλυκάνει την αυγή.
Στις άκρες των δαχτύλων σου, οι δυνάμεις μου  θα πουν "σε εγκαταλείπω" για χάρη σου.
Σε χώρο περιορισμένο θα σου φωνάξω φιλιά, εκείνα να μαρτυρήσουν.

Η ψυχή και να ήταν συμβατή με ό,τι την έφθειρε. Να έπινε και να μην μέθαγε, την αγκαλιά σου να είχε για γνώρισμα της νύχτας και το κορμί να ήταν μακρινός ξάδερφος. Ξέρεις που θα ήθελα να ήμουν απόψε; σε αμμουδιά και λίγο πιο πέρα απο εμένα να δημιουργείται το φως. Στο λίγο που σε ξέρω και στο πολύ που σε κατέχω, στο ορκίζομαι πως δεν θα δάκρυσες στο ελάχιστο κι ας επικαλείσαι ευαίσθητο παρελθόν. Δυο τσιγαριλίκια, στριφτά, μια τζούρα. Ξέρω, δεν είμαι σοβαρή, ρώτα την, εκείνη θα σου απαντήσει κοφτά " είσαι εσύ".
Η ψυχή, μακάρι και να έδινε πνοές και να λύτρωνε καρδιές, μα στο μυαλό στοχεύει. Μην κοιτάς λοξά, άκου και όχι εμένα, αυτό που σου φωνάζουν αιώνες οι φουκαράδες οι παλμοί.
Θα ξεψυχήσεις μονάχα επειδή την άφησες να φύγει.

Στου τέλους τον χρόνο στέκομαι ξοδεύοντας άμμο από την κλεψύδρα στα χέρια μου. Δεν κοιτώ εμπρός μου! είπε πως εδώ θα φανεί, δεν δήλωσε τον τρόπο όμως και φαντάζομαι πολλά και μου λείπουν άλλα τόσα. Φωτογραφίες και χαμόγελα που δεν χόρτασαν φιλιά και ματιές. Αρκετό ήταν θα ψιθυρίζει μια ζωή και εμπρός δεν θα κοιτά, παρά μέσα στην ψυχή της, αν της κόστισαν δυο αράδες όσα συλλογίστηκε. Σου βρήκα δικαιολογία, σου στόλισα λουλούδια, ξοδεύοντας άμμο από την ακτή σου, μα το βλέμμα στραμμένο σε πελάγη και ουρανό που θα ήθελα τον ήλιο να κρύβουν.
Σώθηκαν τα δάκρυα, αλλά ο χρόνος δεν σκέφτηκε πως έχεις απομείνει  με αλμύρα στα μαλλιά, την γεύση του να έχεις.

Υπνοβατείς, ξέρεις την διαδρομή να φτάσεις στο φιλί. Δικαιολογίες στο ξημέρωμα στέκεσαι και λες, μπας και αλλάξει ο τρόπος που σε κοιτά ο ήλιος. Παραμιλάς, ξέρεις τα λόγια σου απέξω και ανακατωτά. Λέξεις στον μορφέα κάθεσαι και λες, μπας και αλλάξει τον τρόπο που σου κάνει τις χάρες. Τελειώνει η γραμμή, επιστροφή στην πορεία του ονείρου, δίχως να συνειδητοποιείς, πως ο ίδιος συμμετέχεις ενεργά.
Φιλί να ξεκουραστείς και όσα είδες, ευχές, όσα άκουσες, τάματα μιας ψυχής.

Περασμένα μεγαλεία

Σκέφτεσαι πως δεν στεριώνεις πουθενά και πως το μαύρο σε περιτριγυρίζει. Δάκρυ, να σπάσει την σιωπή κι ας άνοιξες μόλις τα μάτια. Πάνω σε σεντόνια έχεις ζωγραφίσει το μονοπάτι που θέλησες ο μορφέας να μην αγγίξει και το σώμα να κυλάς. Ξέρεις, μα πότε είχες πραγματικά την επιλογή, όταν η ευχή δεν προλαβαίνει να ειπωθεί;
Στέκεσαι και ο χρόνος σε προσπερνά, κοιτάς σαν από κάπου να σου θυμίζει πρόσωπα που τον μοιραζόσουν. Σε βεράντα που γράφει ονόματα και σε τραπεζάκι που δεν ακούμπησε κανείς τον καφέ του, προσφέρεις πρωινό με θέα.
Θα σου ζητήσουν συγνώμη, είχε αξία, είχε σημασία, τότε.

Ένα τσιγάρο αφημένο να καίει στάχτες όχι σε χείλη, αλλά στα δάχτυλα. Χάζεψες στην εικόνα και σκόνταψες, λίγο πρίν την άκρη. Ξυπνάς; σήκω, πρέπει σε πέντε λεπτά να είμαι εκεί, στην ανάσα σου απίκο. Δυο σταγόνες νερό δεν λέει και ετούτος ο ουρανός να ρίξει, να αλλάξει το τοπίο, όχι την μορφή σου στα μάτια μου. Έχεις ερωτήματα; και ποιος σε ρώτησε; λάθος επιλογή. Άδειο το πακέτο, όχι στο τραπέζι, στην ψυχή σου.
Μια παύση ξεχασμένη, να σωπαίνει την φωνή σου στο μυαλό, γιατί ο μορφέας θα αλλάξει το λογοπαίγνιο.
Μια τζούρα, μια ρουφηξιά, μια εισπνοή και θα σταματήσει η ροή των σκέψεων.
Εγώ ζήτησα, εσύ έταξες!

Όλη σου η ζωή μια προσευχή και διάσπαρτοι διάλογοι. Φιάσκο χαρακτηρίστηκε το παρελθόν σου και πιάνεσαι μονάχα στο παρόν σου. Όλη σου η ζωή ένα ψέμα; ψεγάδια πολλά, μα για αυτό και τόσο πιστευτό. Στην ψυχή σου έβαλες το φεγγάρι, στην καρδιά σου παλμούς θάλασσας. Σου ταίριαζε ανέκαθεν η μοναξιά, να ακουμπάς ακτές, αλλά να σε φωτίζει μόνο ό,τι πιο μακρινό και απόμακρο.
Όσα φιλιά κάηκαν, σε ζέσταναν, όσες αγκαλιές έδωσες, τις ένιωσες.
Εικόνες, πράγματα δικά σου, κεκτημένα. Θα με κοιτάς; θα σου μιλώ. Θα σε χαζεύω; θα ξεκινάς ταξίδια.
Το ξέρεις, μια ζωή θα σε αγγίζω.

Nα σου πω δυο λογάκια, κάτσε μια στιγμή. Να βάλω ένα ποτό να υπάρχει; θα χρειαστείς κάτι να δροσίσεις τα χείλη σου, θα θελήσεις φιλιά και εγώ στέρεψα η δόλια. Περασμένα μεγαλεία, δυο τύποι αραχτοί και η ζωή να ζηλεύει που δεν την δασκάλεψε κανείς να λέει ψέματα. Υπάρχω, βλέπω την σκιά μου κι αυτό, γιατί έχω γυρισμένη την πλάτη μου στον ήλιο, ένα σημάδι του γυρεύω.
Να σε φιλέψω, να σε περιποιηθώ, καλή οικοδέσποινα θα πεις, δεν προσβάλει ποτέ, όχι δεν θα ακούσεις από αυτήν. Η πόρτα άνοιξε, η πόρτα κλείνει, χαμόγελο και πρόσκληση δεν ξαναγίνηκε.
Θα μου μιλήσεις; στο ίδιο σκηνικό γυρνάς και ξέρεις πως δεν υπάρχουν επιλογές.
Πιες μια γουλιά, ακόμη περιμένω!

Σκληρός ο κόσμος. Απομεινάρια από μεθύστακες να αγνοούν μέρα και νύχτα και μυρίζεις αλκοόλ ως τα σπλάχνα σου, σαν περνάς. Θόρυβοι, αποξενωμένα κορμιά και επαίτης στο φανάρι σου. Ζω; απρογραμμάτιστος έλεγχος και δεν έχω πάνω μου άδεια και τον αριθμό σου. Μου είχες πει , ό,τι χρειαστώ, εσένα να καλέσω και όμως κάπου το άφησα. Ποινές, σε μοναχικά σεντόνια, προσευχή υπό φως φεγγαριού και η μουσική έφτασε ως το πέλαγος.
Σκληρός ο κόσμος, κοιμάμαι πάνω σε ψεγάδια και σε ψυχές ονείρων.
Τα μάτια θα κλείσω, άλλο να μην δω. Ο μορφέας όμως ξέρει, θα φέρει και θα πάρει όσα πρέπει.
Μέρος από το σκηνικό, ο απλός λαουτζίκος και δυο φιλιά.

Χορεύτρια

Θα στο πω, δεν έχεις καμιά ελπίδα μαζί του. Ξέρω, κάθεται πάντα δίπλα σου στις ακρογιαλιές, πιάνεται από το γέλιο σου και χαμογελά, μα δεν σου μιλά. Δεν μπορείς να σκορπάς χρόνο και μια ψυχή, λουλούδι δεν είσαι, δεν θα έχεις την ευκαιρία, να γίνεις καρπός, το άνθος κάποιας άλλης εποχής.
Ήλιος στα μαλλιά σου, τον έχει ζηλέψει τόσες φορές, ναι το ξέρω, και πάντα πιάνει τις άκρες τους, να κρατήσει μονάχα την αίσθησή τους προσπαθεί και τίποτε παραπάνω.
Ορκίζομαι πάνω σε τούτο το φεγγάρι, μόνο σε αυτό, πως όταν έρθει στην αγκαλιά σου, θα στο ομολογήσει, αλλά δώσε φιλί, αυτό μόνο ξέρεις.
Θα στο πω, οι σκέψεις μπερδεύτηκαν και ό,τι κι αν σου ψιθυρίσουν εσύ ξέρεις το κουβάρι τους.

Ο ουρανός έχει αξία με τα χρώματα, τα πολλά, με τα σύννεφα που περνούν και τον χαϊδεύουν. Εσύ να κοιτάς, να χαζεύεις. Έχει σημασία, το πως τον φιλούν, πως αφήνουν φιλοδώρημα στο τραπέζι. Κέρμα στην σχισμή και οι εικόνες θα κάνουν τον κύκλο τους. Κρυώνει η ατμόσφαιρα καθώς χάνεται ο ήλιος, κάτι θα σου θυμίσει, αλλά εσύ εκεί, να κοιτάς, πως αλλάζουν όλα σε μια στιγμή, από μια απουσία. Μόνο έτσι μαθαίνεις, μόνο έτσι θα τα δεις. Κάτι πρέπει να απαρνηθείς, κάτι πρέπει να αγκαλιάσεις και εσύ θα έχεις να χαζεύεις.
Ο ουρανός έχει όνομα μόνο όταν τον περιγράψεις, με τα πολλά και τα περίεργα, με αυτά που σου έχουν διηγηθεί πως έχουν δει και εσύ απλά φαντάζεσαι πως κάποια μέρα θα έχεις να λες.
Αυτό που αναπνέεις, αυτό που ζεις, αυτό που νιώθεις και ξέρεις, εσύ.