Αιώνες παγωμένη φυλάς μονάχη. Κομμάτια σπάνε και απομακρύνονται, δίχως προορισμό. Σιωπούν οι μονόλογοι στο θρόισμα των φύλλων , σε αγκαλιάζουν κάθε βράδυ και σε αφήνουν στον νοτιά.
Μίλια έχεις κάνει , αλλά νέα δεν μαθαίνεις. Στο σκοτάδι έχεις μάθει να αναπνέεις και στην δακρυσμένη σου εικόνα ονόματα να μην λες. Έμπνευση δεν θες να αποκαλείς τους καημούς, που φιλαράκια σου έχουν γίνει.
Αιώνες θα αναμένεις το καλοκαίρι!