Αίθουσα

Σε μια αίθουσα που αδειάζει και αφήνεται στην ομορφιά της τι να πρωτοπείς; για τις ψυχές που ξεκίνησαν ταξίδι για τον έξω κόσμο; για τις εικόνες τις μεγάλης οθόνης ή για τα αποτυπώματα σκέψεων που θα τα έβλεπες μόνο πάνω στα πρόσωπά τους εκείνη την στιγμή;
χειροκρότημα, αγαλλίαση, όταν το πρώτο πράγμα που σε περίμενε απέξω, όσο ο πολιτισμός είχε πάψει να υπάρχει για αυτές τις δυο ώρες, ήταν η νοτισμένη μυρωδιά της βροχής. Να κυλίσουμε στο γρασίδι, να σημαδέψω τα μπατζάκια μου με χρώμα, να σε πιάσω αγκαζέ και να σου δώσω ένα φιλί ευχαριστήριο.
Η δύναμη της εικόνας κρύβεται στην περιγραφή της ή μήπως σε ό,τι άφησες να σου κάνει παρέα ηθελημένα; εγώ θα σου διηγούμαι και εσύ θα ταξιδεύεις πιο γρήγορα και από τον χρόνο για να τοποθετήσεις τον εαυτό σου στην θέση μου.
Σε μια αίθουσα που αδειάζει από τον κόσμο, στάθηκα στην ομορφιά του χώρου. Στην ζεστασιά του ξύλου και στην παρουσία των χρωμάτων, που ήταν τόσο διακριτική, ώστε έπλασαν με σύνεση το αποψινό θέαμα του φεγγαριού.