Ανάγκη

Ανέπνεε με αργούς ρυθμούς να επικρατεί η σιωπή, όχι η παρουσία του. Ταύτιζε την νύχτα με την ανάσα και περιπατούσε πάνω στο φως του φεγγαριού. Θα ταξίδευε για να το έχει αντίκρυ του κι ας ισχυριζόταν ο προφήτης, πως αυτό δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Παραμόνευε τις σκιές και άρπαζε κάθε ευκαιρία να τις διδάξει χορό και φιγούρες.
Θα τον άγγιζε η ένταση του παιχνιδιού και θα σταμάταγε τους ρυθμούς της καρδιάς, να επικρατήσει η ψυχή.
Πιο πολύ από όλους, έμενε ξάγρυπνος τα βράδια, να έχει κάποιον να καταγράφει τα μυστήριά της και όσα παραμονεύουν. Ίσως το χάδι να ήταν άκομψα κομψό, ίσως η ψύχρα να ήταν αντιπερισπασμός για την ύπαρξη του μορφέα, κάπου πιο δυτικά του ορίζοντα.
Ανέπνεε και ήξερες πως θα αντέξει σε χρόνο αόριστο για να παρατηρεί τα καμώματά της.