Αψίδα Σκότους

Μονολογούσε το σκοτάδι στα μάτια του, απαγγέλλοντας στίχους από το ημερολόγιό του. Ξέρω τα λόγια απέξω, έλεγε, για να ξορκίσει τους γνωστικούς. Περπατούσε με την έννοια του στο σκοτάδι, μην φανεί ο δρόμος  από τις σκιές στο πάτωμα.
Ξωπίσω του δεκάδες υπόγειες στοές, ανασήκωναν την επιδερμίδα του και ξεστόμιζαν σκέψεις που είχαν αφεθεί στην πλάνη τους.
Εγώ σε ξέρω πιο καλά από όλους έλεγε, για να απομακρύνει τους σχετικούς.
Έβγαλε την αίσθηση από τα χείλη του και ακούμπησε την τραχιά υφή της νύχτας . Μια γουλιά ‘ήταν όλο το όνειρο, με σένα να αναδύεσαι από την μέθη.