Αλλαγή ύφους...

Ζεστή μέρα , γρήγορα γρήγορα κινείσαι ,να τελειώσεις και να κρυφτείς μέσα σε 4 τοίχους για να δροσιστείς.Θα σκεφτείς να ξεκουραστείς , να χαλαρώσεις "σήμερα δεν θα πας πουθενά" και όντως αυτό γίνεται.Ξυπνάς και δεν σκέφτεσαι τίποτα , θα θρονιαστείς (ξαπλωτή ) δίπλα σε ένα μοντέρνο χαζοκούτι (γνωστό και ως laptop :P ) και θα ασχοληθείς με τα "πάντα".  
Να και ο κολλητός , είναι κομμάτια (όπως χαρακτηριστικά το λέει πάντα ) έχει σκάσει και του αναφέρω την μαγική λέξη "αρκουδίσιον" .
"Σωστά το είχα ξεχασει.." ώρες ώρες κανείς μας δεν σκέφτεται...Γελάμε , τα λέμε όπως συνήθως ,και ήταν αναμενόμενο ένας από τους δυο μας να προτείνει
" να περάσω να σε πάρω να πάμε άτα;" (συνοδεύεται από χίλια εμότικονς , τα λατρεύω :Ρ )
υπάρχει η κλασσική απάντηση
"είμαι κομμάτιαα και δεν την παλεύω.."(βασικά θέλει να αποφύγει να γίνει συνοδηγός :)) ).
Τελειώνει και αυτό θα πεις , ξέρω πως είναι πεισματάρης και δεν θέλει να τον πιέζεις , τον αφήνω και έρχεται από μόνος του....
" σε 10 λεπτά θα είμαι εκεί , χτυπάω αναπάντητη και κατεβαίνεις". Έγινε το δικό μου τελικά , χμ εντάξει εκείνος θα οδηγήσει , θέλει να κάνει τα κόλπα του.Δεν σκέφτεσαι την ζέστη , την κούραση , θα πας βόλτα μαζι με έναν φίλο. Πάντα ξεκινάμε χωρίς σχέδιο , χωρίς πλάνο και στην ερώτηση
"που λες να πάμε;" η ίδια σκέψη "δεν έχω πρόβλημα , αλλά πάμε θάλασσα;" που αλλού!
Χωνόμαστε σε κίνηση , ξεφεύγουμε και καταλήγουμε δίπλα στο κύμα , εκεί που καιρό είχαμε να πάμε.Φτάνεις και σε ανακουφίζει η μυρωδιά της , η εικόνα που φέρνει πάντα καλοκαίρι στο μυαλό.Έχουν φύγει όσα μπορεί να σε κούραζαν.
Περπατάς για λίγο και καταλήγεις σε ένα μάρμαρο να μιλάς και να αναπολείς , να ξεδιπλώνεις σκέψεις και να χαίρεσαι που είσαι εκεί.
Αντιλαμβάνεται και καταλήγει πως το παρατσούκλι μου "τζενάρα", το έχει βγάλει από την Τσιτάρα;; (ηρωίδα από τους θάντερκατς )Είχαμε και έχουμε σαν δεδομένο ότι θα είμασταν φίλοι και θα είμαστε και δεν είναι κακό.Δεν υπάρχουν αμφιβολίες , καχυποψίες , άγχος. Πριν λίγο καιρό ,είχε συναντήσει όλη η "απαρτία" μια παλιά συμμαθήτρια, η οποία εκτός του οτι νόμιζε ότι γυρίζουμε απο φροντιστήριο ....(μα είναι ποτέ δυνατόν;;; ) με έκπληξη μας έλεγε "εσείς πως και κανετε παρέα; πως έγινε αυτό; (και εντάξει για τις κοπέλες) εσύ με τον Άγγελο;;; " και απαντούσαμε με απορία " μα πάντα μιλάγαμε.."
Χαλάρωσε ( με τόσες χαζομάρες που του λέω ότι κάνω. λογικό ), ούτε τσιγάρο δεν ανάβει (ένα έκανε όλο κι όλο) και ήρθε μια γνώριμη μελωδία να μας διακόψει (ναι , κινητό) και να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να γυρίσουμε πίσω.
Οι στιγμές με έναν φίλο , που μοιράζεσαι , είναι που σε δένουν , τις οποίες ξεχνάς ,τις αναπολείς, γιατί είναι εκεί και δεν είναι κακό.

υγ : ζαντό!!!