Ένα βήμα με χωρίζει από την θάλασσα και νιώθω σαν παιδί ,που λαχταρά παγωτό το καλοκαίρι.
Στιγμιαία σκέψη , το κύμα που έρχεται πόσα θα πάρει μαζί του , άμμο , το κοχύλι που ήθελες να μαζέψεις.
Ένα βήμα πρίν την βουτιά ,πίσω θα κοιτάξεις θαρρώντας πως σαν βγεις διαφορετική θα είναι η ακτή.
Σάββατο 23 Ιουνίου 2007
Η ακτή
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
7 σχόλια:
Πώς βαριέμαι σε τούτη την ακτή που μ’ έχεις φυλακίσει
Δεν είμ’ άνεμος, δεν είμαι πανί, δε λέει να φυσήξει :))
xexe για αυτό σε λέω...να ρθω να σε πάρω για μια βουτιά? :Ρ
..τι ωραία παραλία!!
p.s. Bάλε και λίγο Πλούταρχο στο λαλά :p
Έλα
Έστω και μέσα στ' όνειρό μου
Έστω σαν ζάλη στο πιοτό μου
axxx αυτή η παραλία ήταν ονειρικήηηη χα
να βάλεις στο δικό σου μπλογκ πλούταρχο :Ρ
@ευγενία
..μμμ..ξενέρα! Μείνε με τον Καβάφη εσύ! :pp
αυτό θα κάνω :ΡΡ
Θέλω και εγώ μπανάκι.. και τέτοια παραλία.. με τέτοια ζέστη όλο το Σου Κου έμεινα μέσα ενώ όλοι κάνατε μπανάκια.. κλαψ κλαψ..
Το κύμα σίγουρα ανανεώνει .. όπως και μια αιώρα στην αμουδιά.. και ένας φυσικός ανάμεικτος.. και κάποιος να σου κάνει αέρα(παρακαλείται χρώματος μαύρου).. το παράκανα πρωινιάτικα!
Φιλάκια
Δημοσίευση σχολίου