Ο ουρανός πρέπει να γράφει ώρα μηδέν, γιατί δεν κινείται το φεγγάρι όπως πρίν. Μήπως με περιμένει, να ξεκινήσουμε παρέα τον περίπατο ως την αυγή, μήπως το ακολουθώ και έτσι δεν αλλάζει το σκηνικό!
Μου είπαν να το συντροφεύω, μόνο και έρημο πιο πολύ εκείνο από μένα και βρήκαν και μας ταίριαξαν ο ουρανός και η θάλασσα.
Απλώνω το χέρι και αντί για αγκαλιά μου παρέχεις φως για την νύχτα μου. Με κοιτάς και αντί να δεις τα μάτια μου, βλέπεις πως αντανακλά η σκέψη σου στα μαλλιά μου.
Στην γη μοιάζουν οι άνθρωποι ανύπαρκτοι, γιατί μοιάζει εγώ και εσύ να ξεμείναμε από όσα θύμιζαν πολιτισμό και μπετό.
Ζύγωσε κοντά, τώρα την ώρα που είσαι πιο κοντά στο χώμα, την ώρα του λυκόφωτος και εγώ θα σε φιλέψω ένα ακόμα νανούρισμα, ένα ακόμη φιλί.
Ακόμα να φανεί ο ήλιος για να μου πει πως δεν υπήρχες την αυγή, ούτε καν στο δειλινό και πως προτιμότερο θα ήταν να πίστευα σε ένα αστέρι, πιο πιθανό να πέσει και να βρεθεί στον κόσμο μου, παρά εκείνος!